Ορισμένα graffiti είναι καταπληκτικά. Αλλά δυστυχώς ο χαμός που γίνεται με τα tags, είναι πολύ κουραστικός και απλά ζαλίζει. Εντάξει να κάνουμε αισθητικές προτάσεις ενάντια στο γκρίζο της πόλης, αλλά πολλές φορές και ένα λιτό σχήμα όπως ένας όγκος με ομοιόμορφο χρώμα, μπορεί να έχει την ομορφιά του. Το κάθε πράγμα έχει τη θέση του.Διάβαζα πρόσφατα τη συνέντευξη ενός artist που έλεγε ότι όσοι διαφωνούν με τα graffiti, είναι στενόμυαλοι. Δεν είναι έτσι. Κι εγώ είμαι μουσικός. Αφιερώνω πολύ χρόνο στη μουσική μου και για να βγει ένα κομμάτι μπορεί να το δουλεύω και χρόνια. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να αρέσει σε όλους, ή όποιος έχει άλλα γούστα είναι αυτόματα στενόμυαλος. Εξάλλου, το street art είναι εξ ορισμού σε κοινή θέα. Οπότε η αντιστοιχία θα ήταν η εξής: Επειδή με ενοχλεί η χαοτική ηχορύπανση της πόλης, να βγω με ένα πολύ ισχυρό ηχοσύστημα και να παίζω τη μουσική μου, που είναι και του γούστου μου. Και αν κάποιος παραπονεθεί ότι δεν του αρέσει και ότι απλά θολώνει το ήδη χαοτικό ακουστικό τοπίο της πόλης, να τον κατηγορήσω ως στενόμυαλο. Ένας καλλιτέχνης προτείνει λύσεις για να αφυπνήσει το κοινό, δεν επιβάλλει όμως την αισθητική του ως de facto καλαίσθητη ή επιτυχημένη, στον περαστικό. Και μάλιστα εκβιάζοντας την αποδοχή με την απειλή της απόρριψης ως στενόμυαλου.Πιστεύω μπορούμε να συνυπάρξουμε όλοι. Με συνεννόηση και αμοιβαία αποδοχή.