Πριν πολλά χρόνια μια φίλη της μητέρας μου γέννησε ένα κοριτσάκι που ήταν τυφλό. Στα Ελληνικά σχολεία πέρασε μια κόλαση, παρόλο που ήταν άριστη μαθήτρια. Ενοχλούσε τους μαθητές το σύστημα Μπράιγ που έκανε θόρυβο, που έπρεπε να βοηθούν την Ε. σε μερικά βασικά πράγματα. Αφού με τα χίλια ζόρια - και με τεράστια στήριξη από τη μητέρα της - αρίστευσε στο Πανεπιστήμιο, η Ε πήρε υποτροφία για την Αμερική. Τη μία και μοναδική φορά που της μίλησα από τότε μου είπε ότι η ζωή της άρχισε μόλις πήγε στην Αμερική. Μου το έλεγε κι έκλαιγε. Μπορούσε να πάει οπουδήποτε ήθελε χωρίς τη βοήθεια κανενός, την έμαθαν να βάφεται και να συνδυάζει τα ρούχα της ξεχωρίζοντάς τα από την υφή, υπήρχαν χιλιάδες βιβλία διαθέσιμα στη "γλώσσα" της, ο κόσμος είναι "εκπαιδευμένος" να σέβεται και να βοηθά. Αρίστευσε και στο πανεπιστήμιο της Αμερικής, έγινε μεγάλη και τρανή και ούτε να μας φτύσει εννοείται. Η μητέρα της όμως που έμεινε πίσω το έχει καημό. Γιατί το παιδί της έπρεπε να φύγει τόσο μακρυά για να μπορεί να ζήσει όπως όλοι οι άνθρωποι?