Επί χούντας η περιοχή του Παπάγου ήταν απλώς και μόνον ένας μικρός συνοικισμός, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ πολυκατοικία και με ελάχιστα διώροφα: τά περισσότερα από τα λιγοστά σπίτια ήταν ισόγεια! Άλλωστε, ακόμη ΚΑΙ Ο ΧΟΛΑΡΓΟΣ (τού οποίου η περιοχή Παπάγου ήταν απλώς μια γειτονιά) τότε ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ. Οι πολυκατοικίες (στον Χολαργό, μόνον) άρχισαν να κτίζονται λίγο πριν από την μεταπολίτευση (1973-1974) και εκτίζονταν, φυσικά, με τα αστικά αρχιτεκτονικά δεδομένα τής εποχής και βάσει του τότε υφιστάμενου Γ.Ο.Κ. Τότε ήταν που η Χολαργιώτικη "γειτονιά" τού Παπάγου ...ημιαυτονομήθηκε και γίνηκε πιό γνωστή ως «Οικισμός Παπάγου» με δική της αστική συγκοινωνία (το λεωφορείο #140: ΑΚΑΔΗΜΙΑ-ΠΑΠΑΓΟΥ) από το κέντρο των Αθηνών,τήν οδό Ρήγα Φερραίου (στην Ακαδημία), έως την "Άρτεμη" (τον παληό θερινό Κιν/φο πίσω απ' το Σουβλατζίδικο του "Θεαγένη", στην παλαιά "5η Στάση Παπάγου", απέναντι από 'κει πού 'ναι σήμερα το "Δημαρχείο Παπάγου"). Βέβαια, λίγα χρόνια αργότερα, ο «Οικισμός Παπάγου» αυτονομήθηκε εντελώς και αναβαθμίστηκε σε «Κοινότητα Παπάγου». Μέχρι τότε, ο πληθυσμός ήταν μικρός (το, τότε 6τάξιο, Μικτό Γυμνάσιο του Παπάγου λειτουργούσε μέχρι το 1974 ως "Ημι-Γυμνάσιο" με μόνον τις 3 πρώτες τάξεις και για τις ανώτερες 3 τελευταίες τάξεις τα παιδιά πήγαιναν στο Μικτό Γυμνάσιο τού Χολαργού!) και όλη η περιοχή ήτανε μία κανονική "κηπούπολη". Ο "Οικισμός Παπάγου" έγινε «Δήμος Παπάγου» ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΑΡΓΟΤΕΡΑ όταν και ο πληθυσμός τής περιοχής είχε υπερτριπλασιαστεί και οι κληρονόμοι των αρχικών δικαιούχων του ΑΟΟΑ είτε πούλαγαν είτε πανωσήκωναν όσα είχανε κληρονομήσει από τους στρατιωτικούς γονείς τους: η "μεταφορά" του Συντελεστή Δόμησης, η άνθηση του Χρημ/ριακού τζόγου από το "κραχ" του 1987 και μετά, η επικράτηση του γελοίου (ψευτο)"λάϊφ-στάϊλ" των τενεκέδων (τύπου Κωστόπουλου, κ.ά.) ανέβασαν τίς "Αντικειμενικές" Τιμές της περιχής και ΥΠΟΒΙΒΑΣΑΝ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ την ποιότητα και τις συνθήκες ζωής σε αυτήν την ωραία γειτονιά στούς πρόποδες του Υμηττού.
