Πολύ καλά τα λέτε! Πόσο ακόμα θα ζει και θα βασιλεύει η διαστροφή του ανθρώπινου είδους , που νομιμοποιεί τον τραγικό και βασανιστικό εγκλεισμό των εκτρεφόμενων ζώων και τέλος την δολοφονία τους, την θανάτωση χιλιάδων υδρόβιων ζώων καθημερινά, αλλά που ταυτόχρονα θεσπίζει αυστηρούς νόμους προστασίας των ζώων συντροφιάς, και απαγορεύσεις θήρευσης χερσαίων ζώων και πτηνών; Ποιά η διαφορά ανάμεσα στο ψάρεμα και στο κυνήγι αλήθεια; Γιατί να σκίζουμε τα ρούχα μας άμα πυροβολείται η μπεκάτσα, αλλά όχι όταν πεθαίνει από ασφυξία το μπαρμπούνι; Ο βασανισμός ενός σκύλου τιμωρείται αυστηρά, ενώ ενός αρνιού όχι. Όταν πρόκειται να ξεκοκκαλίσουμε ένα αρνίσιο παϊδάκι, ξεχνάμε ότι ανήκε σε ένα ζωντανό θηλαστικό όπως είμαστε εμείς, ότι είχε εγκέφαλο και κεντρικό νευρικό σύστημα όπως εμείς, ότι πονούσε, αγαπούσε και αισθανόταν όπως εμείς, κάτι που αναγνωρίζουμε βεβαίως στα σκυλιά μας και στα γατιά μας. Αυτή η συνειδητοποίηση της επιλεκτικής διάκρισης ανάμεσα στα ζώα που "αξίζει να σωθούν" και σε όλα τα υπόλοιπα, είναι η αρχή για μία γενικότερη προσέγγιση της θέσης και της ευθύνης του είδους μας απέναντι στα υπόλοιπα είδη, στην διαχείριση των φυσικών πόρων και στην διατήρηση της ισορροπίας του γήινου οικοσυστήματος. Αυτή η συνειδητοποίηση, ας μας κάνει όλους μας σε πρώτη φάση, να τρώμε πολύ λιγότερη σάρκα. Πέρα από το πόσο μεγαλώνει το ηθικό ανάστημα του καθενός μας, είναι μια πράξη με τεράστια οφέλη, σε όλα τα επίπεδα.