Aχ, πόσο καταθλιπτική η νοοτροπία που παρουσιάζεις, ανατρίχιασα λίγο καθώς τη διάβαζα. Κατ' εμέ, έτσι σκέφτονται μόνο όσοι βλέπουν τους ανθρώπους (ίσως και τον ίδιο τον εαυτό τους απέναντι σε άλλους) ως βολικές διεξόδους των αναγκών τους ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Από πού κι ως πού ένας άνθρωπος παύει να μπορεί να συναναστρέφεται επί ίσοις όροις και να συγχρωτίζεται όπως παλαιότερα με έναν φίλο ή μία φίλη του μόνο και μόνο επειδή κάποιος από αυτούς έκανε οικογένεια ή βρήκε ερωτικό σύντροφο; Πόσο μάλλον με μια παρέα - που οι δεσμοί είναι και χαλαρότεροι εξ΄ορισμού. Πού τα έχεις δει γραμμένα αυτά; Ξέρεις, όταν ο άνθρωπος δεν βολέυεται πια με τον/την φίλο/η του δεν είναι ποτέ επειδή οι συνθήκες της ζωής του άλλαξαν και δεν ταιριάζουν πια με εκείνες του άλλου/της άλλης (πράγμα που βεβαίως μπορεί να συμβεί και συμβαίνει συχνότατα). Όταν νιώθει αμηχανία επειδή ο/η άλλος/η δεν είναι στην ίδια "οικογενειακή" (εντός ή εκτός εισαγωγικών) κατάσταση με τη δική του, όταν αισθάνεται παραγκωνισμένος ή περιττός ή ανολοκλήρωτος ή λειψός πλέον με αποτέλεσμα να μην επιθυμεί πια την ίδιας ποιότητας φιλική σχέση/παρέα με τον/την άλλον/η δεν οφείλεται ποτέ στην οικογενειακή του κατάσταση ούτε στην έλλειψη ή προσθήκη συντρόφου για κάποιον από τους δυο. Δεν είναι ποτέ αυτός ο πραγματικός λόγος. Η ουσιαστική αιτία είναι πάντα επειδή κάποιος από τους δυο άλλαξε (και όχι οι συνθήκες)! Και ως εκ τούτου πλέον δεν θέλει αρκετά την (ίδιας ποιότητας) ανθρώπινη επαφή με το συγκεκριμένο πρόσωπο, πιθανόν δεν αντέχει πια μέσα του αυτήν την σχέση, και γι' αυτό θα επινοεί πάντα δικαιολογίες ή θα τις αρπάζει όταν του προσφέρονται έτοιμες ή θα τις χάφτει από τους άλλους αντίστοιχα - και από αφορμές για δικαιολογίες να φάνε και οι κότες ο κόσμος και η καθημερινότητα. Εάν ασφαλώς δεν έχει τη γενναιότητα ή το σθένος να ξεκαθαρίσει την θέση του με τον άλλον άνθρωπο ή να απομακρυνθεί και να ξεκόψει σαφώς μια και καλή, τέλος πάντων.Τί είναι αυτό που θα με εμποδίσει να πάω διακοπές ούσα single με ένα ζευγάρι αληθινών μου φίλων; Τί είναι αυτό που θα με εμποδίσει να καλέσω την/τον φίλη/ο μου μαζί μου για διακοπές ή οτιδήποτε άλλο κάνουν οι φίλοι ή οι παρέες ούσα εγώ ζευγάρι μαζί με τον αγαπημένο μου; TIΠΟΤΑ! Τουλάχιστον τίποτα δε με έχει εμποδίσει έως τώρα, όλα κυλούσαν υπέροχα κάθε φορά. Κανένας δεν παραπονέθηκε ποτέ. Κανένας δεν ένιωσε έξω από τα νερά του - άλλωστε, το έχω επαναλάβει κιόλας με μερικά από τα ίδια πρόσωπα (ούσα πότε στη μία κατάσταση και πότε στην άλλη). Καθώς και με ζευγάρια με παιδιά βέβαια ενώ εγώ ήμουν single.Και τώρα μην σε σοκάρω, αλλά ήμουν single όταν η καλύτερή μου φίλη με κάλεσε να τους συνοδέψω στο ταξίδι των αρραβώνων τους! Who saw that coming?! Και πήγα - και περάσαμε θαυμάσια όλοι. Επιμένανε και οι δύο μάλιστα να μείνω όσο περισσότερο γίνεται μαζί τους. Ο δε αρραβωνιαστικός της, στις δυο φορές που εγώ τους είπα από διακριτικότητα λόγω του πρόσφατου γεγονότος "Παιδιά, εγώ σήμερα λέω να την κάνω, αρκετά σας φορτώθηκα. Ξέρετε πόσο πάω την παρέα σας και πόσο σας αγαπώ, αλλά είναι το ταξίδι των αρραβώνων σας, θα θέλετε να μείνετε μόνοι όσο περισσότερο γίνεται φαντάζομαι." μου έλεγε "Είσαι με τα καλά σου; Άκου να μείνουμε μόνοι... Με την Σ. έχουμε μπροστά μας μια ζωή ολόκληρη για να μείνουμε μόνοι όσο θέλουμε!!! Τόσο πολύ χρόνο μέχρι να σιχαθούμε ο ένας τον άλλον. Τώρα διακοπάρουμε μαζί σου - δεν σε καλέσαμε λόγω καμιάς υποχρέωσης, προς Θεού - και θέλουμε την παρέα σου γιατί και εμείς περνάμε τέλεια μαζί σου. Για ποιούς μας πέρασες; Δεν σε καλέσαμε για να σε ξεφορτωθούμε.. Μας προσβάλλεις. Εκτός κι αν μας βαρέθηκες εσύ, ok εκεί αλλάζει, καμία πίεση αν είναι έτσι." και η φίλη μου ένευε καταφατικά στα λεγόμενά του γελώντας. Ούτε στιγμή δεν ένιωσα άσχημα - ούτε με αφήσανε αυτοί να νιώσω. Άλλωστε, και τίποτα δεν το προμήνυε εξαρχής - γι' αυτό και αποφάσισα να πάω in the first place.Δεν ξέρω γιατί αναφέρεσαι σε ηλικίες άνω των 38, πραγματικά δεν καταλαβαίνω τη διαφορά. Η συντροφικότητα, η φιλία, η ανθρώπινη συντροφιά ή η γκομενική αυτοδιάθεση προς πάσα προτιμητέα κατεύθυνση ορίζονται σύμφωνα με την ηλικία;;! Δεν το ήξερα, για να είμαι ειλικρινής. Πολλά στερεότυπα για την ιδιοσυγκρασία μου, αλλά κυρίως για τις αξίες μου. Δεν θα είχα ποτέ φίλους που θα σκέφτονταν έτσι πάντως - ούτε στα 20 ούτε στα 30 ούτε στα 50 ούτε στα 80 -, γιατί δεν θα με τιμούσε ιδιαίτερα όπως καταλαβαίνεις. Αγαπητή/έ speechless, η άποψή μου καθώς και η εμπειρία μου συνοψίζονται στο εξής : Πως η ηλικία των ανθρώπων έχει κάποιο νόημα μόνο όταν είναι η ηλικία που στολίζει αυτόν που την αξίζει. Όπερ εστί πως τα χρόνια του δεν τα ξοδεύει σε αφορισμούς αλλά τα ζει ωραία, περήφανα και ελεύθερα. Βεβαίως και κάλλιστα μόνος του αν έτσι επιλέγει ή αν έτσι τύχει. Μα ή με την συντροφιά ανθρώπων είτε έτσι είτε αλλιώς είτε παραλλιώς - δηλ. με όποια εκδοχή και γεύση συντροφιάς/φικότητας προτιμάει την κάθε φορά. Είτε την συντροφιά/συντροφικότητα την ορίζει ως δέσμευση ζωής με ερωτική διάσταση μέσα στο μείγμα είτε ως φιλική στοργή είτε και τα δύο ή και άλλα τόσα μαζί. Η συντροφιά των ανθρώπων κρίνεται ως τέτοια προπάντων, αυτή καθ' εαυτήν (αν σε εκφράζει, αν σε ικανοποιεί, αν σε καλύπτει πνευματικά/ψυχικά/αλλιώς). Όχι ως απόρροια μιας επίσημης κατάστασης (single, in a relationship, married, it's complicated)- αυτό έρχεται πολύ δευτερευόντως και πολύ αμφιβάλλω αν και τότε προσδίδει στην- ή αφαιρεί κάποιο νόημα από την ουσία της σχέσης.
