Ενδιαφέρον άρθρο αλλά κακώς τίθεται τέτοιο θέμα - γιατί η αριστερά στην Ελλάδα μόνο αριστερά δεν είναι. Από τα πασοκικά πυροτεχνήματα λαϊκισμού του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το σταλινικό απολίθωμα του ΚΚΕ, η ελληνική αριστερά έχει κρατήσει μόνο την τυπολογία του "μαχητικού αγωνιστή" που ορίστηκε μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα και δείχνει να έχει μείνει εκεί. Στην ουσία αυτοί οι χώροι, αν αφαιρέσεις την τυπολογία και το design, είναι απροσάρμοστοι στις συνθήκες ως στατικά γεννήματα πολυτελείας της Μεταπολίτευσης (a.k.a true κόμματα του 5-10%). Όσον αφορά στην ουσία τους, το ένα είναι ένα κεντρώο λαϊκιστικο τυχάρπαστο κόμμα και το άλλο είναι ένα καθαρά δεξιό, ορθόδοξο (με την έννοια της σταλινικής ορθοδοξίας) κόμμα. Όχι, λοιπόν, οι LGBT αγωνιστές δεν είναι "φύσει" αριστεροί, γιατί οι αριστεροί έπαψαν να είναι φύσει αριστεροί. Ένας ομοφυλόφιλος ή τρανς άνθρωπος που έχει φάει ρατσισμό και απόρριψη έχει να χωρίσει πάρα πολλά (ΚΑΙ ταξικά) από τον ΑΜΔΕΠ (Αριστερή Μούρη, Δεξιά Πορτοφόλια) φοιτητάκο που κάνει το σπορ του για 5-6 χρόνια και μετά επιστρέφει στη μικροαστική του ασφάλεια.