Μόνο ένας σπιθαμιαίος ηγέτης θα έπαιρνε την απόφαση της εξόδου της Ελλάδας απο το ευρώ ,μόνο και μόνο για να αποτρέψει επώδυνες μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό και στις αποκρατικοποιήσεις,που στο κάτω-κάτω κάποιες απ’αυτές πρέπει να προχωρήσουν με οποιοδήποτε καθεστώς νομίσματος.Μια έξοδος απο το ευρώ δεν είναι μια μεταβολή οικονομικής φύσεως μόνο,αλλά ενέχει τον κίνδυνο της οριστικής απομάκρυνσης απο την ευρωπαική ένωση και τη Δύση εν γένει, αφου ο ψυχολογικός συνεκτικός ιστός θα έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα.Απο την άλλη, το νόμισμα δεν είναι ταμπού.Δεν μπορούμε σαν οικονομία-αλλά και σαν κοινωνία με τις χρόνιες παθογένειές μας-να προσαρμοστούμε στο σκληρό ευρώ.Χιλιες φορές όμως προτιμότερη αυτή η δυσκολία προσαρμογής,παρά μια άτακτη και εντελώς ανοργάνωτη επιστροφή στην δραχμή, η οποία θα συνοδεύεται απο παλαιοκομματισμό,παλιοημερολογητισμό,εθνολαϊκισμό και απο έναν μαρξιστικό αρχαϊσμό που θυμίζει καφενεία της επαρχίας και φοιτητικές συνελεύσεις περασμένων δεκαετιών.Στη δραχμή θα πάμε όταν φτιάξουμε οικονομία σύγχρονη και παραγωγική,κράτος δίκαιο και αποτελεσματικό και προπαντός μια κοινωνία που να ξέρει τι θέλει,ανοιχτή,δημιουργική και ακομπλεξάριστη.