"η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να ενδιαφέρομαι για την Αθήνα, να με απασχολεί η καθημερινότητα της Αθήνας, όσο η τύχη της χώρας κρέμεται από μια κλωστή, όταν όλα μπορούν να αλλάξουν από μέρα σε μέρα ή από εβδομάδα σε εβδομάδα, όταν μπαίνουν ερωτηματικά στα βασικά και στα στοιχειώδη ή σε όσα θεωρούσες «αδιαπραγμάτευτα» / επίσης, έχω περιορίσει σημαντικά τις καθόδους μου στο κέντρο (και μένω στο Παγκράτι) γιατί θέλω να αποφεύγω να έρχομαι σε επαφή με αυτήν τη δυσάρεστη και κάπως ανησυχητική αίσθηση της «ακίνητης» πόλης, που αντί να παίρνει σιγά-σιγά τα πάνω της, όπως έδειχνε ότι θα συμβεί το 2014, μοιάζει να διολισθαίνει εκ νέου σε μια περίοδο αστάθειας και διχασμού" Κύριε Ρηγόπουλε, σε αυτές τις δύο παραγράφους τα είπατε όλα. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν συμφωνώ με τις αστικές εμμονές σας περί του ρόλου ιδιωτών και ιδρυμάτων με βαθιές τσέπες. Όμως δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σας ότι διολισθαίνουμε σε μια περίοδο αστάθειας και διχασμού, όταν το πρώτο σχόλιο ξεκινάει με τα γνωστό ποίημα της επιλεκτικής "αλληλεγγύης", εννοώντας βέβαια τις Σκουριές, τους απολυμένους της ΕΡΤ κτλ. Τον Ρωμανό και τον Ξηρό ξεχάσατε μόνο κυρία Μάχη μου - τόσες πορείες "αλληλεγγύης" γίνονται και γι'αυτούς. Τόσο πολύ έχουν εξευτελίσει κάποιοι την ίδια την έννοια της "αλληλεγγύης".