Τα εργασιακά βέβαια δεν έχουν διαλυθεί μόνο στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία για παράδειγμα, που είναι και το καλό παιδί τον μνημονίων, οι εργαζόμενοι έχουν να διηγηθούν παρόμοιες προσωπικές ιστορίες. "Είναι ο νόμος εκείνος που πέρασε στη Βουλή τη νύχτα της 2ας Φεβρουαρίου 2012, όταν μας έπνιγε στα χημικά και στην άγρια καταστολή στο Σύνταγμα η κυβέρνηση Σαμαρά". - Η πλάκα είναι ότι η μέχρι τώρα ελαστικοποίηση της εργασίας δεν είναι αρκετή πρέπει να κάνουμε κι άλλα! Έχουμε αποδεχτεί - και στην Ελλάδα και αλλού - ότι ο μόνος τρόπος για να βγούμε από την κρίση είναι να χαθεί μία ολόκληρη γενιά; Γιατί τι να το κάνουμε να έρθει η ... ανάπτυξη όταν θα έχουν περάσει τα παραγωγικά μας χρόνια ή ακόμη χειρότερα όταν δεν θα είμαστε εδώ; Θυσίες για μία αμφίβολη θέση στον Παράδεισο. Η συζήτηση για τα εργασιακά - που δεν πουλάει τόσο όσο η διαπραγμάτευση, ο Βαρουφάκης κ.λπ. - είναι σοβαρή και δυστυχώς εξαντλείται στο κάτα πόσο θα μειώσουμε τα δικαιώματα για κάποιους - προνόμια για άλλους - των δ.υ χωρίς ταυτόχρονα να μιλάμε για κανόνες στον ιδιωτικό. Η Ελλάδα είναι μία χώρα που έχει βαθιά προβληματικό δημόσιο και βαθιά προβληματικό ιδιωτικό τομέα. Ο πρώτος έχει γίνει το τσιφλίκι ορισμένων και παίρνει μπάλα τους απλούς εργαζόμενους και ο δεύτερος είναι "αλαλούμπα, ένα ματσαμπλόκο" για να χρησιμοποιήσω τις εκφράσεις του Νέγρου του Μοριά που διάβασα πριν, που σε πολλές περιπτώσεις παρουσιάζει τις παθογένειες του δημόσιου τομέα: αναξιοκρατία, μέσον κλπ.΄Όταν δε μία εταιρία είναι σοβαρή και σέβεται τους εργαζόμενους της είμαστε σχεδόν έτοιμοι να την παρασιμοφορήσουμε σαν κοινωνία.Για να μην πιάσουμε εδώ και τους "ωφελούμενους" (ναι μας κάνουνε και χάρη που καταδέχονται να μας δώσουν "απασχόληση" - όχι εργασία - να περνάμε την ώρα μας) - το νεό τύπο εργαζόμενου που δεν φαίνεται απλά να είναι μία λύση ανάγκης μέσα στην κρίση αλλά ήρθε για να μείνει όπως και σε άλλες χώρες της Ε.Ε. Ναι η 1 ΜαΪου είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Καλή Πρωτομαγιά!