Κατ'αρχάς, το μη σχόλιο είναι κι αυτό σχόλιο, επιλογή. Ακόμα και ο τρόπος που είναι γραμμένο ένα κείμενο -ανεξάρτητα από το αν περιέχει εμφανή σχόλια ή όχι- από επιλογές προκύπτει. Αν οι 40+ που σχολιάσαμε αυτό το post γράφαμε από ένα 'καθαρά' ιστορικό κείμενο για τον Ντερτιλή ο καθένας, ούτε δύο δεν θα ήταν πανομοιότυπα. Θα έπρεπε να γίνει το πείραμα για να φανεί πόσες διαφορές θα υπήρχαν.Με αυτά ως δεδομένα, αν κάποιος, έχοντας παρακολουθήσει την πορεία του Τέλλογλου (προσωπικά δεν το έχω κάνει), κρίνει ότι η επιλογή που έκανε (του μη σχολίου, του τρόπου παρουσίασης ή και των δύο) είναι ιδεολογική, προφανώς και θα διαφωνήσει με τη λογική του άρθρου. Το να διαφωνείς με την άποψη κάποιου (όπως τη συμπέρανες) δεν σημαίνει ότι θες να του απαγορεύσεις να τη γράφει. Σημαίνει ότι κριτικάρεις. Εφόσον διαφωνείς, είναι προφανές ότι θα ήθελες να γράψει κάτι άλλο - κάτι με το οποίο θα συμφωνούσες. Αυτή είναι η ουσία της κριτικής. Πρέπει να μου αρέσει με το στανιό αυτό που έγραψε για να μην κατηγορηθώ ότι επιθυμώ να τον κατευθύνω; Δεν θέλω να τον κατευθύνω. Θα ήθελα να συμφωνεί μαζί μου ειλικρινά και ελεύθερα - όχι επειδή του επιβλήθηκε απ'το αφεντικό του ή από εμένα. Και θα ήθελα να συμφωνεί μαζί μου γιατί για να έχω την άποψη που έχω, τη θεωρώ σωστή προφανώς! Πού είναι το περίεργο ή το κατακριτέο; Άλλο η άποψη και οι διαφωνίες, άλλο η επιβολή. Σε λίγο, με την πολιτική ορθότητα, θα θεωρείται φασισμός το να εκφράζουμε τη διαφωνία μας.
