Διαβάζοντας την ερώτηση 6 ένιωσα σαν να διακτινίστηκα με τη χρονομηχανή στη δεκαετία του ΄50, τότε που το μικροαστικό όνειρο κάθε μάνας ήταν να δει τον κανακάρη της γιατρό, μηχανικό ή δικηγόρο και αντιστοίχως την κορούλα της παντρεμένη με γιατρό, μηχανικό ή δικηγόρο (με αυτή τη σειρά, μάλιστα).Τσιμπήθηκα δυο φορές για να συνέλθω και μετά θυμήθηκα χαμογελώντας ότι: α) τα πιο πεζά, αντικοινωνικά, επιφανειακά και αδιάφορα άτομα που έχω τύχει να γνωρίσω στη ζωή μου ήταν κατά διαβολική (;) σύμπτωση όλοι γιατροί (διαφόρων ειδικοτήτων) και β) η πιο γελοία ύπαρξη που έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου ήταν μία μάνα που καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι στον περίγυρό της που το παιδί της "τελείωσε γιατρός".Το πτυχίο απλώς αποτελεί μία ένδειξη επιπέδου γνώσεων και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί απόδειξη αυταξίας.Νόμιζα ότι αυτού του είδους οι κοινωνικές ιδεοληψίες έχουν προ πολλού ξεπεραστεί,μα πού ζούμε επιτέλους; Στο 2013, όχι στο 1953...