Δεν υπάρχει θέμα λύπησης αγαπητέ...οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν λύσει το ζήτημα "συναισθηματική εμπλοκή" στους κατασταλτικούς μηχανισμούς μέσα από σαφή και συγκεκριμένη εκπαιδευτική πολιτική των αρμοδίων. Αν αφήναμε τον κάθε αστυνομικό, τον υπηρέτη του πολίτη να υπενθυμίσω, να λειτουργεί με γνώμονα αν είναι στα high του την προηγουμένη γιατί έριξε στα τέσσερα την μπαργούμαν ή αν έφαγε άκυρο από τη γκόμενα κι αντιστοίχως να συμπεριφέρεται στον εκάστοτε συλληφθέντα, είμαστε για την εμποροπανήγυρη.Δε βγάζεις το άχτι σου φίλτατε σε εκείνον που συλλαμβάνεις. Είσαι υποχρεωμένος βάσει νόμων και συνθηκών να μην το κάνεις, ακριβώς για να μην είναι ζούγκλα η δουλειά, όπως αυτή που απολαμβάνεις ενδεχομένως ο ίδιος. Αν το αποδέχεσαι, τότε ορθώς έπραξαν κι οι ίδιοι και τσίμπησαν ένα καλάσνικοφ για να κάνουν τη δουλειά τους, και κακώς τους ψέγεις. Η δουλειά του αστυνομικού δεν είναι το ξυλοφόρτωμα, ούτε η εκτόνωση, ούτε η απονομή δίκαιου, αλλά οι βάσει κανόνων σύλληψη των ενόχων. Αν όλα αυτά σου φαντάζουν ρομαντικά κι ευαίσθητα, λυπάμαι, αλλά κάνε τα παράπονά σου στο σύνταγμα και στους νόμους.Κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύουμε πως έχουμε μεγαλύτερη σχέση με το Ιράν, παρά με μια ευνομούμενη κοινωνία. Και τα σχόλια των γνωμοδοτούντων εδώ μέσα το αποδεικνύουν άνευ αμφιβολίας.