Είναι απέραντη η μοναξιά όταν φεύγει ένας άνθρωπος που μας καταλαβαίνει, ειδικά όταν είναι και ο μοναδικός. Στο μέλλον θα θαυμάζεις τον σημερινό σου εαυτό και για μένα αυτό είναι το πιο παρηγορητικό που μπορώ να βρω, και να έχει κάποιο νόημα. Θα ήταν πολύ-πολύ ανακουφιστικό αυτή την περίοδο να σου συμπαρασταθεί κάποιος που ξέρει τι να πει και σπάνια αυτός ο άνθρωπος είναι κάποιος συγγενής ή φίλος. Χρειάζεται ένας επαγγελματίας, ένας ψυχολόγος που σε αφήνει να μιλάς αλαμπουρνέζικα χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσεις τίποτα. Είναι σαν σπα οι συναντήσεις με ψυχολόγο. Μπορεί να σε πονέσει λίγο στο μασάζ, μπορεί το νερό να είναι λίγο κρύο, αλλά όταν φεύγεις νιώθεις ελαφρύτερος. Και γνωρίζοντας καλύτερα τον εαυτό σου, μπορεί να βοηθηθείς και να διαλέξεις έναν κλάδο που δε σου πέρασε ποτέ από το μυαλό, you never know... (Γράφεις πολύ ωραία πάντως και η ζωή σου έχει πολλά να διδάξει σε ανθρώπους που κλαίνε πάνω απ'το χυμένο γάλα.) Σου εύχομαι να έχεις την καλύτερη τύχη του κόσμου, γιατί την ικανότητα να την αξιοποιήσεις την έχεις!