Η “ψυχιατροποίηση” της πολιτικής διαφωνίας ήταν ίδιον του σοβιετικού κομμουνισμού. Και μπορεί να αποτελέσει ιδεολογικό κατασταλτικό μηχανισμό κάθε ολοκληρωτικού. ή και ημι-ολοκληρωτικού πολιτικού καθεστώτος. Αλλά ως εδώ. Η φλυαρία του άρθρου του δρος προσπαθεί απεγνωσμένα να επιβάλει στα γεγονότα μία πρόχειρα προκατασκευασμένη κουκούλα. Ο καθένας μπορεί να κρίνει με ό,τι όρους θέλει τον εικοσαετή “ενήλικα”, ο οποίος αυτοδικαίως ανέλαβε το δικαίωμα της ένοπλης κριτικής όλων μας, και στο όνομα όλων μας. Ούτε δέχομαι κάποιον να μου λέει ότι από την δική μου κριτική μπορεί να εξαιρεθεί το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον του “ενήλικα”, ούτε το γεγονός ότι η “υπερήφανη” για το παιδί μητέρα πουλούσε λογοτεχνική σαβούρα σε κοινό που κατανάλωνε υποκουλτούρα Κωστόπουλου, και αίφνης ενεφανίσθη ως μητέρα όλων των επαναστατημένων. Ασφαλώς και υπάρχει κάτι χειρότερο από την παράνοια, και αυτό είναι η αβάσταχτη υποκρισία κάποιων ανθρώπων και η ελαφρότητα με την οποία την διακινούν. Όπως και κάποιος ο οποίος συλλαμβάνεται για ένοπλη ληστεία και μετά λέει ότι είναι “αιχμάλωτος πολέμου” μπορεί κάλλιστα να μην είναι σχιζοφρενής σε παραλήρημα μεγαλείου. Ενδεχομένως να είναι απλώς μαλάκας.