"Μπήκα σ' ένα καφενείο στη γωνία που ήταν γεμάτο με γέρους, πρεζάκια και επιστήμονες του ποδοσφαίρου κι ήπια έναν εσπρέσο...Κάπνιζα και ήπια τον καφέ λες και ήταν νερό. Παρήγγειλα δεύτερο. Ήμουν ευτυχισμένος."Ακριβώς αυτό. Και δεν το λέω σχηματικά, ακριβώς αυτό έζησα/ένιωσα όταν έφτασα στο Οπόρτο. Τα υπόλοιπα, ανασύρθηκαν κι αυτά απ ΄τη μνήμη, όπου παρέμεναν πάνω από δεκαετία. Απ΄τις πόλεις που περπάτησα εκείνη τη χρονιά, η συγκεκριμένη άφησε την πιο γλυκόπικρη ανάμνηση.
