Σχετικά με το #10: έχω παρατήσει την μαχόμενη δικηγορία εδώ και χρόνια, αλλά επειδή πάντα με ενδιέφερε(και με ενδιαφέρει)η νομική συμβουλευτική-συνδρομή στο έγκλημα του βιασμού και της σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας, έχω να πω τα εξής: παρά τα θετικά βήματα που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια από το Κ.Ε.Θ.Ι. (Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας)σε συνεργασία πάντα με προγράμματα της Ε.Ε. και τους τοπικούς δικηγορικούς συλλόγους, το νομοθετικό πλαίσιο στην Ελλάδα όχι μόνο δεν προστατεύει τη γυναίκα-θύμα, (αφού συχνά οι δράστες αφήνονται ελεύθεροι με αναστολή, ή αφού εκτίσουν σύντομη ποινή),αλλά η διαδικασία είναι τόσο ψυχικά επώδυνη και χρονοβόρα, που το άτυχο θύμα θα το σκεφτεί πολύ καλά προτού προβεί σε καταγγελία.Υπολογίζεται ότι ένα πολύ μικρό ποσοστό των περιστατικών σεξουαλικής επίθεσης (τολμώ να μιλήσω για μονοψήφια ποσοστά)βρίσκει το δρόμο προς τη δικαιοσύνη και ένα πολύ μικρότερο, ακόμη, ποσοστό καταλήγει σε καταδίκη του δράστη.Σημειωτέον ότι οι ποινές παραμένουν "χάδι" σε σύγκριση με το διαπραχθέν αδίκημα, ο δε διάτρητος κώδικας ποινικής δικονομίας αφήνει πλείστα όσα παραθυράκια στον καταδικασθέντα προκειμένου να αποφυλακιστεί το συντομότερο δυνατό. Ποια είναι η λύση, λοιπόν;Ίσως μία γυναίκα-Υπουργός Δικαιοσύνης,κατά προτίμηση πρώην δικηγόρος και εις βάθος γνώστης του αντικειμένου, η οποία σε συνεργασία με τις συναφείς ΜΚΟ και το ΚΕΘΙ θα περάσει νομοσχέδια προς ψήφιση στη Βουλή για αυστηροποίηση των σχετικών διατάξεων του ποινικού δικαίου και της ποινικής δικονομίας.Και φυσικά προαπαιτείται μία Βουλή ώριμη και αποφασισμένη να ψηφίσει τις προτεινόμενες αλλαγές.Το γιατί προτιμώ μια γυναίκα να κάνει τη "βρώμικη δουλειά" στο θέμα αυτό, δε νομίζω ότι χρήζει περαιτέρω εξήγησης...