#3 Δεν σε σέβεται. Σχετικά με το ενδεχόμενο ηγετικού ύφους, υποθέτω ότι δεν το απέκτησες τώρα... και υποθέτω δεν συνοδεύει μόνο τις διαφωνίες σας... ο νοών νοείτω, λοιπόν. Αντιθέτως μάλιστα, λες ότι ακόμα κι αν το έχεις/είχες, καταβάλλεις προσπάθειες για το αντίθετο αλλά η υποδοχή από την άλλη πλευρά ίδια και απαράλλακτη. Μα, εν πάση περιπτώσει, όποιο κι αν είναι το ύφος σου, το να μην λαμβάνει κάποιος ως δεδομένο το ότι κάποτε μπορεί να έχεις διαφορετική γνώμη από τη δική του και να μην το αντιμετωπίζει ως απλό εύλογο καθημερινό γεγονός/πιθανότητα, μόνο δική του ευθύνη είναι. H καραμπινάτη εκδήλωση ασέβειας στον συνομιλητή είτε πάνω σε συμφωνία είτε πάνω σε διαφωνία κατά κανόνα δεν (θα έπρεπε να) γίνεται αποδεκτή ούτε στη ζωή γενικά, πόσο μάλλον σε μια τόσο προσωπική σχέση. Άλλωστε, για τη δική μας συμπεριφορά πάντα εμείς είμαστε υπεύθυνοι στο κάτω κάτω της γραφής. Ας μάθουμε να τη διαχειριζόμαστε καλύτερα χωρίς να προσβάλλουμε κάποιον για κάτι αυτονόητο όπως η πιθανή μη-σύγκλιση απόψεων - ειδικά όταν "υποτίθεται" δεν είναι αυτός ο σκοπός μας. Συνεπώς, όπως και νά 'χει το θέμα, αυτός φταίει για την συμπεριφορά του. Εσύ φταίς που είσαι μαζί του, εάν και εφόσον δεν την ανέχεσαι. Πάνω σε τί να τον βοηθήσεις; Στο να σε σέβεται όταν μιλάτε;;!! Εσύ θα του το μάθεις; Αυτό είναι θέμα ανατροφής, κοπελιά. Για την ακρίβεια, παιδείας και κοινωνικής αγωγής. Δική του ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να το μάθει στον εαυτό του. Να παιδευτεί μόνος του και να τα καταφέρει, ΑΝ τον απασχολεί δηλαδή. Άκου να τον πείσεις ότι δεν είσαι εναντίον του! Δηλαδή, αυτός μόνο με το είδωλό του απαιτεί να συνομιλεί για να συμπεριφέρεται πολιτισμένα; Όποιος αποκκλίνει από αυτό, τάσσεται εναντίον του και αποκτάει πολέμια διάθεση; Ε, λοιπόν, μάντεψε : Αυτό αποτελεί αιτία χωρισμού. Όχι άλλης μιας ανταλλαγής απόψεων... Aν έχετε ανταγωνισμό μεταξύ σας (δηλαδή αμοιβαίο), όπως λες σε ένα σχόλιο παραπάνω, αλλάζει η ερώτηση γιατί αλλάζει εντελώς το θέμα της. Εν τοιαύτη περιπτώσει, η ερώτησή σου τότε είναι κακοδιατυπωμένη. Δε μας εισάγει καν στο κυρίως πρόβλημα. Πάνω σε αυτή την θεματική, το μόνο που θα είχα να σχολιάσω είναι πως δεν καταλαβαίνω καθόλου τον μηχανισμό μέσα από τον οποίον δύο άτομα μπορούν να συμβιούν ως σύμμαχοι και ταυτόχρονα ως ανταγωνιστές και μια τέτοια συμπόρευση με τόσο αντιφατικές δυνάμεις στο εσωτερικό της να αποβαίνει λειτουργική (=2 όμορφα χρόνια) για το οικοδόμημα της σχέσης τους. Στο δικό μου μικρό και ίσως λειψό μυαλό, αυτό φαίνεται αδιανόητο. Παρόλα αυτά, επειδή και εγώ όλα τα περιμένω από τους ανθρώπους, δε με εκπλήσσει (lol).
