αγαπητή κα Κούρτη, ζω εδώ και 10 χρόνια στο Βερολίνο (μεταπτυχιακές σπουδές και εργασία).Ο,τι περιγράφετε ισχύει..Απλώς τα ελληνόπουλα είχαν συνηθήσει σε μια πολύ πιο alegro ξωή με εξόδους, οικονομική άνεση παρέες, φίλους, εκδρομές,ΙΧ αυτοκίνητο,καθημερινές εξόδους κτλ..Προσγειωθήκατε λοιπόν στην ευρωπαΙκή πραγματικότητα.σύντομα θα καταλάβετε πως δουλεύουν από πολύ νωρίς, πολύ οργανωμένα κερδίζουν μάλλον λίγα σε σχέση με το κόστος χωής και περνούν μίζερα! Για να περάσεις καλά, πρεπει να έχεις πολύ καλή δουελιά (άνω των 3.000€ μηναιώς καθαρά) να έχεις εργαστεί για πολλά χρόνια, και να βάζεις από την άρχη στην άκρη εν.ω όλοι έχουν κάνει και μια σχετική ασφάλεια σύνταξης.ΝΑι ειναι πολύ δύσκολα! ναι λειτουργούν ολοι και όλα μηχανικά, αλλά λειτουργούν. και μαζί με αυτούς θα ΠΡΠΕΙ να μάθετε να λειτουργείτε κι εσεις αλλιώς θα αποβληθείτε από το σύστημα.Κάθε φορά που σας έρχονατι μαύρες σκέψεις, θα θυμάστε τη ρήση του Κ.Καραμνλή (περβυτέρου) μετά από 1 χρόνο στο Παρίσι:"Που με φερατε εδω περα που δε με ξερει κανεις και δε μου μιλαει κανεις"από προσωπική εμπειρία θα σας έλεγα πως ο απαιτουμενος χρόνος προσαργμογής είανι 3 έτηκαλη συνέχεια καλη υπομονή και δεν είστε μόνη!!