Προφανώς αυτό που συμβαίνει στην κοπέλα που έγραψε το κείμενο είναι η ενηλικίωση, απλά την πέτυχε σε μια ξένη χώρα κι ίσως πιο γίνεται πιο γρήγορα απ' ότι αν ήταν εδώ. Και επίσης είναι Ιούλιος όταν το γράφει (έτσι λέει στην αρχή) και είναι απολύτως κατανοητό κατακαλόκαιρο να νιώθεις έτσι... Είναι ζόρικα τα πράγματα κι ο κάθε ένας μέσα του ξέρει τι περνάει. Από την μία "πόσο αντέχεις σε μια δουλειά που μόνο δουλεύεις" από την άλλη πόσο να αντέξεις και σε μια χώρα που δεν δουλεύεις (ή δεν πληρώνεσαι, ή..) Αλλά, όλα εξαρτώνται από τι στάση θα κρατήσεις... Η εντύπωση ότι στην Ελλάδα "ξέρουμε να ζούμε" και οι άλλοι δεν ξέρουν δεν θα μπορούσε να με βρίσκει περίσσοτερο αντίθετη. Απλώς "έξω"-συνήθως- υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία, μπορείς να είσαι διαφορετικός, δεν ασχολούνται τόσο πολύ μαζί σου κι αυτό μπορεί να είναι τελικά απελευθερωτικό! Επίσης μπορείς να κάνεις βόλτες, να γνωρίσεις μέρη, οι τιμές σε κάποια προϊόντα είναι καλές... Φυσικά πάντα, πάντα, θα σου λείπει αυτό που άφησες πίσω, η μισή σου ζώη. Αλλά το ίδιο δεν είναι και για όλους όσους αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν; (απ'όπου κι αν προέρχονται...)