Μαρία είμαι 20 μισό, ενάμιση χρόνο μακριά από το να πάρω το πτυχίο μου και πολύ κοντά στη σκέψη να φύγω. Ξέρω ότι θα υπάρχουν δυσκολίες, ή τουλάχιστον προσπαθώ να τις φανταστώ. Έχω τόσα όνειρα, τόση όρεξη για δουλειά, θέλω να προχωρήσω αυτό που με ενδιαφέρει, να το φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ. Ξέρω, φεύγει το δυναμικό της χώρας, ξέρω πρέπει να προσπαθήσουν οι νέοι γι' αυτόν τον τοπο. Ξέρω. Ξέρω όμως επίσης ότι μου δίνουν μία δυσλειτουργική χώρα, σε όλα της τα επίπεδα, και μου λένε, πάρ'τη (εμείς τα κάναμε χάλια άλλωστε) και ζήσε μέσα σε αυτή. Και εσύ και οι δικοί σου άνθρωποι που έχουν μοχθήσει τόσο. Ζήσε και ξύπνα κάθε μέρα με τη σκέψη: " Θα με βγάλει ο μήνας; ". Δε το έχω ζήσει ακόμα, αλλά βλέπω τους γονείς μου. Με έξοδα και πολύ κόπο να τα καταφέρουν και για τα αδέρφια μου που είναι πίσω. Και δυστυχώς αυτό δε με αφήνει αδιάφορη. Δε θέλω να είμαι αδιάφορη. Ξέρω και κάτι άλλο. Ότι οι δικοί μας άνθρωποι θέλουν να είμαστε ευτυχισμένοι. Δε φέρνουν την ευτυχία τα χρήματα, αλλά τα ελάχιστα χρήματα, που σου ικανοποιούν τα ΑΠΟΛΥΤΩΣ απαραίτητα σε δυσκολεύουν πολύ. Το ζω καθημερινά. Ευτυχώς οι γονείς μου αγαπιούνται ακόμα πολύ για να αφήνουν τη γκρίνια να μπαίνει στους τοίχους του σπιτιού, αλλά βλέπω το άγχος στα μάτια τους. Το άχος για να τα παιδιά τους και τις συνεχείς πιέσεις. Αύριο είναι το πρώτο μάθημα γερμανικών. Ξέρω ότι αφού μπόρεσαν άλλοι, μπορώ και εγώ. Μακάρι να είναι μόνο ο ήλιος που θα μου λείψει.
