η αλήθεια είναι κάπου στη μέση ... Τα τελευταία 3 χρόνια έχω ζήσει και τις δύο περιπτώσεις. Οπότε μπορώ να συγκεράσω την απόσταση των υπόλοιπων απόψεων που προστέθηκαν στα σχόλια και αντιπαραβάλλονται αυτής που περιγράφει η κυρία Κούρτη και αυτής των emmanouil.psyridis/aspra. Νομίζω πως για κάποιον ανεξήγητο λόγο μπορεί όλα να πάνε καλά- οπότε η έλλειψη των της πατρίδας δεν είναι έντονη και απολαμβάνεις τα της χώρας υποδοχής. Και για κάποιον ανεξήγητο λόγο, παρομοίως, μπορεί η εξέλιξη των πραγμάτων να ναι διαφορετική, όχι τόσο εύκολη (το αποδίδω στις μαθηματικές πιθανότητες, τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο) οπότε είναι αναπόφευκτο να οδηγηθείς στην ψυχολογία της νοσταλγίας όπως περιγράφει η Μαρία. Έπειτα εξαρτάται από το πόσο ευπροσάρμοστος είσαι, από το τί βρήκες εκεί που πήγες -δεν προκύπτουν σε όλους το ίδιο. Η μαγκιά, νομίζω, είναι να κάνεις αυτό που αναφέρει η Nikola Crash Igniatovic "Εγώ έβαλα μια μικρή Ελλάδα στην ζωή μου εδώ. Μπορείς και εσύ." αν δεν τα βρήκες όπως ήθελες, είναι το μόνο που βοηθά ορθολογικά. Αν και αυτό δεν είναι αυτός ο στόχος. Αν θέλεις Ελλάδα μένεις Ελλάδα. Αν είσαι έξω είσαι για να μάθεις, να δεις, να ζήσεις κάτι διαφορετικό- και πάντα πίστευα πως μόνο προστιθέμενη αξία φέρνουν στη χώρα και στους ανθρώπους της, αυτές οι εμπειρίες. Δεν αρνούμαι πως ίσως να θέλει γερό στομάχι, το απλά να γυρίσεις πίσω σα βρεγμένη γάτα... το αποδοκιμάζω. Να είμαστε περήφανοι, να προσπαθούμε για τα δύσκολα! Ειδικά όταν το απαιτούν οι συνθήκες.Είχα την τύχη να περάσω κάποιους από τους καλύτερους μήνες της ζωής μου στη Γαλλία. απλά συνέβη. μα το περιβάλλον ήταν υπέροχο κι ας έβρεχε κάθε μέρα. Οι άνθρωποι? αξιολάτρευτοι από κάθε γωνιά της γης, τόσο ενδιαφέροντες κι ας πέθαινα στους πονοκεφάλους λόγω...γλωσσικής ανεπάρκειας! Η χώρα και η ζωή με γέμιζαν κάθε λεπτό- και χωρίς γαλανό ουρανό, χωρίς καφεδιά, χωρίς φαί μαμάς κλπ. Έτσι απλά ήταν όλα όμορφα. Δύο χρόνια μετά, με μια σχετική εμπειρία στην ξενιτιά και στις διεθνείς σχέσεις, βρίσκομαι πρακτικά στην Ισπανία-συγνώμη στην Καταλονία- θεωρητικά πολύ πιο "κοντά" σε ελληνικά "χρώματα". Μα όταν διάβασα το άρθρο και ταυτίστηκα. πέρασα 4 μήνες κάθε μέρα να προσπαθώ να συμπλεύσω με ντόπιους και ξένους. Δε συνέβη. Το προσπάθησα ξανά. Απογοητεύτηκα και ψάχνω τους Ελληνες.. Αν και δεν ήταν αυτός ο στόχος μου-όπως προανέφερα. Όμως αυτή τη φορά δεν είναι το ίδιο. Ίσως φταίει η γενικότερη κατάσταση που μας γεμίζει σκέψεις ανησυχίες, για μας για το μελλόν μας, για την οικογένεια μας και τους φίλους μας. Περίεργη η γενιά μας. άλλα μάθαμε, άλλα καλούμαστε να εφαρμόσουμε. Να είσαι 24 και να μην μπορείς να ευχαριστηθείς αυθόρμητα τη μέρα σου? Δε νομίζω ότι είναι μόνο θέμα attitude. θεωρώ πως υπάρχει κάτι πιο σοβαρό που υποβόσκει και καλλιεργείται λόγω όλων αυτών των γεγονότων σε όλα τα επίπεδα. Κι ας μην ξεχνάμε είμαστε άνθρωποι.. με τα μεν και δε. Ας μην είμαστε τόσο αυστηροί με το πόσο καλομάθαμε ή όχι. Δεν μειώνει το βαθμό δυσκολίας της αλλαγής που βιώνουμε. Οπότε μην αποπαίρνετε τη νοσταλγία για την πατρίδα.. οι σφαλιάρες της ζωής είναι για καλό στο τέλος και η αγκαλιά της μαμάς βάλσαμο.η αλήθεια είναι κάπου στη μέση ...