Κάποια μέρα στο κοντινό μέλλον θα ήθελα να ξαναδώ στα μάτια όλους τους φίλους και τους γνωστούς μου που μόνο στην μούρη δεν με φτύσαν όταν προσπαθούσα να πω ότι η πρώτη φορά αριστερά μου φαίνονταν να το έχει λίγο χαμένο. Ειδικά για Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκη η οργή έφτανε στα όρια του μένους. Άσε για το δημοψήφισμα που όλοι θέλαν να νοιώσουν σαν τον Ρήγα Φεραίο με μιας ώρας ελεύθερη ζωή αγνοώντας προκλητικά τις οφθαλμοφανείς επιπτώσεις του ΟΧΙ. Ούτε μισό χρόνο μετά, αρχίζουν και βγαίνουν στην φόρα όλα τα απίθανα αυτού του θιάσου, αλλά όλοι πια σφυράνε κλέφτικα. Τελικά δεν ήμασταν εμείς οι τρελοί που πιστεύαμε ότι ο Λαφαζάνης κυριολεκτικά θα μπούκαρε στο Νομισματοκοποείο, ότι η Κωνσταντοπούλου χρειάζονταν γιατρό, ότι ο Βαρουφάκης έπρεπε να απομακρυνθεί και να φιμωθεί πάραυτα. Έπρεπε όμως να υποστούμε όλον αυτόν τον πόλεμο από ανθρώπους που ήθελαν να πιστέψουν ότι ο ήλιος ανατέλλει από τη δύση και δεν έπρεπε να φέρουμε και αντίσταση σε αυτές τις παράνοιες. Σήμερα, όλα είναι πολύ πιο ήρεμα. "Δεν είναι αυτό αριστερά" και ξεμπλέξαμε εύκολα κι απλά. Αμ δε ξεμπλέξαμε παιδιά... Εγώ τουλάχιστον τον διασυρμό και τα μπινελίκια στις παρέες μου δεν τα ξεχνάω έτσι απλά.