Όταν ζούμε σε ένα περιβάλλον με περιορισμενους πόρους, είναι απολύτως λογικό, τουλάχιστον θεωρητικά, να αντιστοιχεί κάποια μέση αγοραστική δύναμη στον καθε άνθρωπο. Οταν λοιπόν βρεθείς στη θέση του να ανήκεις στο 1% του πληθυσμού που έχει τόσα χρήματα ώστε να αγοράζει υλικά αγαθά που δεν μπορεί να αξιοποιήσει (γιατί ουσιαστικά δεν του χρειάζονται) , καταλαβαινεις τη ματαιοτητα του πλουτου. Έχεις χρήματα εις βάρος άλλων και μάλιστα δεν τα χρειάζεσαι όσο αυτοί (αναφέρομαι σε ανθρώπους που δεν εχουν αρκετά για να καλύψουν τις βιολογικές τους ανάγκες)Όλοι εσείς που ζείτε το όνειρο του καπιταλισμού και κοιτάτε από τα φτωχα υπόγεια σας τους εκατομμυριουχους με θαυμασμο, δεν περνάει από το μυαλό σας ότι αυτό το άρρωστο σύστημα που τους έφτασε μέχρι εκεί δεν τους προσφέρει πραγματική ευτυχία? Πως μπορεί ένας άνθρωπος που δίνει τόση σημασία στη συγκέντρωση πλούτου (που δεν τον χρειάζεται ουσιαστικά) να είναι ολοκληρωμένος? Επίσης πως μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι "τα έβγαλα με την αξία μου" (το πιο συχνό επιχείρημα) υποτιμώντας τόσο πολύ την άξια όλων των υπολοίπων; Πόση αξία έχεις πια ρε φίλε για να βγάλεις εκατομμύρια και πόσο άχρηστοι και ανάξιοι είναι όλοι οι άνεργοι και οι κάτοικοι του τρίτου κόσμου;Ο συγκεκριμένος λοιπόν πλούσιος, φαίνεται πως αρχίζει να καταλαβαίνει τη ματαιότητα της υπόθεσης αλλά δεν έχει ακόμα δει ξεκάθαρα το πόσο κακό κάνει στο σύνολο ως σημαντικό πιόνι του συστήματος. Τουλάχιστον είναι και αυτό μια αρχή, το πρόβλημα είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού δεν έχει κάνει ούτε αυτήν.Όνειρα γλυκά σε όλους μας