Αν πχ εγώ, δεν έχω καμιά προσωπική έμπνευση, και προσπαθώ ανεπιτυχώς να μιμηθώ το ύφος ενός μεγάλου καλλιτέχνη,(και φαίνεται αυτό στην πράξη) λέγοντας παράλληλα μπούρδες για να γεμίζω χώρο λόγω πνευματικού κενού, δεν είναι κακή η "τέχνη" που παράγω, αλλά ουδέτερη, και η επιτυχία της θα κριθεί απ' το αν συγκινήσει τον αναγνώστη ή όχι... Έτσι, αν ο Ντοστογιέφσκι διαβαστεί από την Μενεγάκη πχ, (σύμβολο της πνευματικής ασημαντότητας των καιρών μας), και δεν καταφέρει να την συγκινήσει, ο Ντοστογιέφσκι είναι αποτυχημένος; Αν ο Μπογδάνος, συγκινήσει τη μάνα του, είναι επιτυχημένος; Ωραία, όλοι έχουμε δικαίωμα στην καλλιτεχνική έκφραση. Αυτό είναι δεδομένο. Αλλά όχι επειδή όλοι έχουμε αυτό το δικαίωμα, να θεωρήσουμε πως κάθε καλλιτεχνική έκφραση (ή απόπειρα), είναι αυτόματα ισάξια και να την τοποθετήσουμε στο απυρόβλητο της κριτικής. Να σεβόμαστε το δικαίωμα του καθενός, αλλά να λέμε αν αυτό που παράγει είναι μπούρδα ή ωραίο!