Φαντάσου το. Μάρτιος 2006 μια μέρα σαν ολες τις άλλες. Να είσαι με φιλους και να μιλατε χαλαρα. Και ξαφνικα να αρχιζεις να μουδιαζεις. Να μπερδεύεις τα λογια σου. Να λες δεν ειναι τιποτα παρε βαθιες ανασες. Να πινεις νερο. Οι παλμοι στους 180. ΤΟ μουδιασμα συνεχιζεται. Φεύγεις δε λες σε κανεναν τιποτα για να μην τους χαλάσεις τη διάθεση. Φοβάσαι να κοιμηθείς γιατί νομίζεις ότι δεν θα ξαναξυπνήσεις. Κάνεις άπειρες εξετάσεις. Δε συμβαίνει τίποτα παθολογικό. Λίγο να προσέξεις τριγλυκερίδια και χοληστερίνη. Ολα οκ. Ξανάρχεται μετά απο 20 μέρες ένα βράδυ στα καλα του καθουμένο το ίδιο πράγμα. Ξανά ταχυκαρδίες. Ξανά ζαλάδες. Μόνιμες ζαλάδες. Ξανά εξετάσεις. Σε δουλεύουν όλοι. ΤΟ πρόβλημα είναι στο μυαλό σου πουθενά αλλου. Προσπαθείς να το παλέψεις. Σα να μη σε θέλει η τύχη σου πεθαίνει μπροστά σου άνθρωπος από ανακοπή καρδιάς. Κι άλλες εξετάσεις κι αλλο στρές. Και να σε δουλεύουν ολοι. Θα πεθάνεις σήμερα ή το αναβάλεις; Δέκα χρόνια μετά οι κρίσεις είναι πάντα εδώ. Οι φοβίες πάντα εδώ.Κάποιες φορές σε ύφεση κάποιες φορές σε έξαρση. Απαίσιο.
