Είπε ο τελευταίος ανεξάρτητος και ελεύθερα σκεπτόμενος Ελληνας δείχνοντας με το δάχτυλο τους καθυστερημένους συμπολίτες του και αφού, από την ένταση του δράματος της στιγμής, στροβιλίστηκε με το χέρι του στο κούτελο γύρω απο τα 2.000 κόκκινα κεριά που είχε στήσει στο πάτωμα, ξαναβυθήστηκε στα κείμενα του Κάντ και του Σοπενχάουερ.