Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα σε roller coaster, τραινάκι το λέγαμε, 17 χρονών. Όντως ο ορισμός της θλίψης είναι το άδειο λούνα πάρκ. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αηδονάκια στο Μαρούσι, πήγαινα τις κόρες μου την δεκαετία του 90, και τώρα που περνάνε καμια φορά απο κεί και το βλέπουν άδειο στενοχωριούντε. Πώς καταντήσαμε έτσι ρε γαμώτο, κάτι πρέπει να κάνουμε συλλογικά, για να δημιουργήσουμε προοπτική, να αντιδράσουμε στην διάλυση του κοινωνικού ιστού. Άρη, εκτός απο τις επισημάνσεις των γεγονότων, μήπως θα ήταν καλό να βάλλεις και μια στήλη, για κατάθεση ιδεών για συλλογική αντίδραση, ή κάτι άλλο; Έξυπνοι είστε, νέοι είστε, κατι θα σκεφτείτε, μαζί με τις σκέψεις και άλλων ανθρώπων, κάτι καλό θα βγεί.