Τα σχόλιά του είναι χολερικός, μπουρδοειδής εμετός, δεν περίμενα κάτι καλύτερο, βέβαια."Οι ομοφυλόφιλοι ας αντιληφθούν ότι πάντοτε και διαχρονικά στις εξελιγμένες κοινωνίες αποτελούσαν και θα αποτελούν μειονότητα και ας μη συγχέουν την προσωπική τους ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης και ψυχολογικής αποδοχής λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης (οι ίδιοι δεν έχουν αποδεχθεί την ιδιαιτερότητά τους και μεταθέτουν την ευθύνη σε άλλους) με τη σφαίρα της κοινωνίας"."Το έργο τέχνης πρέπει να είναι αυτόνομο και διαφυλαγμένο από τις αυθαιρεσίες της ερμηνευτικής προσέγγισης οιουδήποτε επιθυμεί, είτε για προσωπικά κόμπλεξ είτε για να ικανοποιήσει τις νέες, υποτιθέμενα (!!!!!!!!!!!!) κατατρεγμένες μειονότητες (ομοφυλόφιλοι, μετανάστες, φυλακισμένοι ή όποιος άλλος), να διαστρεβλώσει το νόημα και την αυτοτέλεια του έργου τέχνης. Η κατάτμηση της αντίληψης σύμφωνα με την οπτική επιμέρους ομάδων, οι οποίες θέλουν να επιβεβαιωθούν λόγω ψυχολογικών ανησυχιών και αυτο-περιφρόνησης, βλάπτει την ίδια την τέχνη και την υποβιβάζει σε εμπόρευμα, άκακο στολίδι για τον διάκοσμο της μεταμοντέρνας εποχής μας, η οποία αποστρέφεται κάθε έννοια παράδοσης και ιστορίας. Από ηθικής δε άποψης η επανερμηνεία ενός έργου, ώστε να ικανοποιηθεί το λόμπυ των ομοφυλοφίλων, δεν διαφέρει καθόλου από την λογοκρισία που επιβαλλόταν στο παρελθόν από την εξουσία. Το έργο του Dvorak είναι συγκεκριμένο και δεν αποτελεί πεδίο αμφιλεγόμενης ποιότητας πειραματισμών, οι οποίοι, άλλωστε, έχουν επαναληφθεί χίλιες φορές στο παρελθόν. Ομοφυλοφιλία, μετανάστες, περιθωριακοί, όλα αυτά τα βλέπουμε δεκαετίες τώρα ως θεματική ενός δήθεν ανατρεπτικού λόγου. Πλέον το ανατρεπτικό και το επαναστατικό είναι ακριβώς η ριζοσπαστική αντίθεση στην πολυπολιτισμική πολυχρωμία και στην άκριτη και ανιστόρητη προβολή ανησυχιών ορισμένων μειοψηφιών του παρόντος"."Η μεταμοντέρνα αντίληψη συνδέει τα πάντα με τα πάντα, θεωρώντας ότι όλα τα σημεία του πολιτισμού έχουν ταυτόσημη και ίση αξία. Τα αρχαιοελληνικά αγάλματα, τα καλάθια των Μάο-Μάο, οι μάσκες της Νιγηρίας, τα συρρικνωμένα κεφάλια του Βόρνεο, το Κοράνι, η τζαζ, η κλασική μουσική, όλα είναι δυνατόν κατά τη μεταμοντέρνα αρχή να συνδυαστούν. Μία τέτοια στάση ουσιαστικά σημαίνει τόσο την άρνηση της Παράδοσης όσο και του ιδίου του ιστορικού χρόνου. Απότοκη των κινημάτων αυτοπραγμάτωσης της δεκαετίας του 1960 και του 1970 η μεταμοντέρνα οπτική αποτελεί τον ειλικρινέστερο συνήγορο του μαζικού καταναλωτισμού και του ηδονισμού".Δηλαδή σύμφωνα με εάς, κε Κωτούλα θα είναι εξίσου απαράδεκτο να κάνει ένα άτομο μια π.χ. Γιαπωνέζικη βερσιόν του Άμλετ ή του Οιδίποδα (http://en.wikipedia.org/wiki/Yukio_Ninagawa), γιατί "Το έργο τέχνης πρέπει να είναι αυτόνομο και διαφυλαγμένο από τις αυθαιρεσίες της ερμηνευτικής προσέγγισης". Μάλιστα.Μήπως -λέω- μήπως, η ανασφάλεια και η χαμηλή αυτοεκτίμηση, κύριε Κωτούλα, δεν βρίσκεται σε κανέναν άλλον εκτός από εσάς που θεωρείτε ότι μία "διαφορετική" ερμηνευτική προσέγγιση επιχειρεί να καπηλευτεί και να παραποιήσει το αρχικό story, ενώ είναι απλώς αυτό: μια διαφορετική προσέγγιση, με σκοπό ενίοτε να αφυπνίσει επί πλέον προβληματισμούς στο θεατή ή να παραλληλίσει καταστάσεις κ.λπ; Είναι τόσο επιλήψιμο άραγε αυτό; Για σας τον ...αυθεντικά ανώτερο®© βεβαίως και είναι, αλλά ξέρετε στην τέχνη αυτά τα πράγματα είναι κοινός τόπος. Το καλλιτεχνικό έργο και δη αυτό που έρχεται από τα βάθη των αιώνων δεν είναι κτήμα ΣΟΥ-ΜΟΥ-ΤΟΥ-ΤΗΣ-ΜΑΣ-ΤΟΥΣ, ούτως ώστε να στεκόμαστε θεματοφύλακες του ΥΠΟΤΕΙΘΕΜΕΝΟΥ αμόλυντου πιουρισμού της. {Και το … Mau-mau δεν είναι φυλή, μάλλον αναφέρεστε στο KLFA (Kenya Land and Freedom Army) και τις-ους Kikuyu people.http://en.wikipedia.org/wiki/Mau_Mau_Uprisinghttp://en.wikipedia.org/wiki/Kikuyu_people}