Έχω περάσει πολλά βράδια ξάγρυπνη,περιμένοντας να φτάσει η στιγμή να πάω στο γιατρό...το σενάριο πάντα το ίδιο...εγώ φοβάμαι ότι πάσχω απο ανίατη ασθένεια...πέφτω στο κρεβάτι μες την κατάθλιψη, σκέφτομαι πως θα το πω στους δικούς μου, τους καληνυχτίζω όλους με δάκρυα στα μάτια, μονο τη διαθήκη μου που δεν γράφω..όταν φτάνειη επόμενη μέρα φέυγω ανακουφισμένη και καθυσηχασμένη απο το γιατρό μέχρι την επόμενη φορά που θα περάσω μια απλή ίωση και θα φοβάμαι για τα χειρότερα....Μεγάλη ταλαιπωρία λέμε...