Πολύ πρόσφατα ήμουν σ'αυτή την κατάσταση, για αρκετό καιρό. Πρέπει να ήταν μήνας αλλά επειδή δεν κοιμόμουν και καλά μου φαίνεται σαν χρόνος επειδή ήμουν ξύπνια πολλές ώρες. Το δίχτυ ασφαλείας μου ήταν οι άνθρωποι που αγαπώ και που θα μαύριζα ανεπανόρθωτα τις ζωές τους αν τυχόν έβρισκα το κουράγιο να τερματίσω τη δική μου. Σκεφτόμουν ότι κανείς δεν μου έχει κάνει τόσο κακό ώστε να αξίζει να τον τιμωρήσω έτσι. Σκέφτηκα τον σύντροφό μου που του είχα κάνει τη ζωή πατίνι, χωρίς να το θέλω, αλλά άξιζε τουλάχιστον μια προσπάθεια από μέρους μου η αγάπη του. Στο τηλέφωνο που πήρα μια τυχαία ψυχίατρο δεν χρειάστηκε να πω τίποτα παραπάνω από τα"θέλω να κλείσω ένα ραντεβού" και δυο "ναι".Αυτές οι σκέψεις δεν έφυγαν από τη μια μέρα στην άλλη, όποτε όμως έρχονται ξέρω ότι υπάρχει κάποιος με τον οποίο έχω ραντεβού για να τις συζητήσω και αυτό είναι ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λόγια. Μόνο όταν το ζήσεις καταλαβαίνεις το νόημα του. Όπως λένε οι άνθρωποι όταν γίνονται γονείς. Και δεν είναι τυχαία η παρομοίωση γιατί κι εσύ γεννιέσαι, για δεύτερη φορά. Μπορούμε να σώσουμε τη ζωή μας μ'ένα μόνο τηλεφώνημα, δεν είναι κλισέ, είναι τόσο απλό γι'αυτό και φαίνεται τόσο απίστευτο.
