#1 Λαμβάνοντας υπόψιν τα στοιχεία που δίνεις αντί των στοιχείων που θα έπρεπε να δώσεις (βλ. απάντηση Λένας), μου δημιουργείς την εντύπωση ότι δεν γνωρίζεις ούτε το πρώτο πράγμα για όσα σκέφτεσαι σαν προοπτικές. Ενδεχόμενες είναι σύμφωνα με όσα λες, αλλά όχι σύμφωνα με όσα λέει το γράμμα σου. Σαν τον κορμό μιας φαντασίωσης, ενός οράματος, ενός daydream, ενός ευσεβή πόθου (όπως λέει και το αμύριστο λουλούδι) χωρίς πόδια στην πραγματικότητα, μου φάνηκε ο συλλογισμός σου. Δεν μπορεί να μην το βλέπεις και εσύ ότι η ερώτησή σου είναι τελείως ξεκομμένη από τα πιο βασικά, ουσιώδη και χρήσιμα δεδομένα που θα ήταν οι άξονες με βάση τους οποίους θα έκανες αυτές τις (ρεαλιστικές τότε) σκέψεις, που θα μετεξελίσσονταν σε πιθανά πλάνα και κατ' επέκταση θα την έθετες ως προβληματισμό σου στην στήλη. Εμένα δε μου μοιάζει τόσο ερώτηση εικοσιπεντάχρονης πάντως. Προς δεκαεφτάχρονης πιο πολύ.Αν, παρόλα αυτά, παραβλέψω όλα τα προηγούμενα, χωρίς να έχετε συζήσει, εγώ θα σου έλεγα έτσι κι αλλιώς να μην επενδύεις πάρα πολλά στις μελλοντικές και σταθερές προεκτάσεις της σχέσης (ΑΝ δεν έχετε συζήσει, γιατί βέβαια δεν ξέρω τί κάνατε το Καλοκαίρι ή τα δύο πρώτα χρόνια).Όχι γιατί αποκλείεται να είναι αξιόλογη - μια χαρά αξιόλογη μπορεί να είναι. Αλλά επειδή η συγκατοίκηση είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο τριβής με την βαριάς κοπής καθημερινότητα του άλλου, αποτελεί the real thing της σχέσης, που θα παρεισφρύσει σε όλες τις πτυχές της και ενδέχεται πολύ σοβαρά να μετατρέψει άρδην και όλα τα άλλα δεδομένα της. Θα μου ακουγόταν αιθεροβάμων ή ριψοκίνδυνη ιδέα κάποιος να μεταναστεύσει στην άλλη άκρη της γης απλά και μόνο για να ζήσει μαζί με κάποιον άλλον υπό αυτές τις συνθήκες που περιγράφεις, χωρίς να έχει ελέγξει ΚΑΙ αυτό το κομμάτι πρώτα.
