#3# Ένας άνθρωπος που στην ηλικία των 12 έφαγε τέτοιο στραπάτσο και συμμετείχε τόσο ενεργά στην συλλογική οικογενειακή προσπάθεια να ξεπεραστεί κάτι τέτοιο (όσο γίνεται) μπορεί ρε παιδιά να έχει ισορροπημένη ψυχολογία; Δεν απαιτεί ψυχολογική υποστήριξη ετών για να επαναπροσδιοριστεί η ψυχική κατάσταση; Αγαπητή φίλη και μόνο από το γεγονός ότι μπορείς και έχεις καταφέρει να σκέφτεσαι τόσο νηφάλια και ισορροπημένα πλέον, είναι τρομερό κατόρθωμα. Επειδή ακριβώς η βρεφική και παιδική θνησιμότητα έχει σχεδόν εξαλειφθεί στην Ελλάδα, απέχουμε πάρα πολύ από την έννοια του θανάτου σε τόσο μικρές ηλικίες (δεν είναι όπως παλιά που πέθαιναν σε μικρή ηλικία). Η έννοια του θανάτου έχει αποκτήσει πολύ απόκοσμες διαστάσεις και συνεπώς δεν είμαστε καθόλου εξοικειωμένη με αυτήν. Πρέπει να είναι εμπειρία που σε ωριμάζει πολύ απότομα. Λογικό μου φαίνεται να βαριέσαι με τους άντρες της ηλικίας σου, ένας τυπικός σημερινός 26άρης δύσκολα μπορεί να ανταπεξέλθει σε μία τέτοια ψυχολογική ιδιαιτερότητα.
