«Κύριε Γιάνναρη, όταν είχε βγει αυτή η ταινία δεν πήγα να την δω γιατί νόμιζα πως είναι για έναν Αλβανό απαγωγέα με καλάσνικοφ. Αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα, καθώς διαπίστωσα – είναι η τιμωρία και προδοσία του πατέρα έναντι του υιού παραβάτη και το πρωταρχικό αμάρτημα του αντι-ήρωα! N'est-ce pas?». Γελάω πολύ και μου θυμίζει μία συνέντευξη που αφορούσε εικαστικό, του οποίου το όνομα δεν έχω συγκρατήσει, και που σε κάποιο σημείο ο συνεντευξιαστής αρχίζει εξτατικά να αναφέρεται σε κάποιο στοιχείο του πίνακα, αποδίδοντας του τους τάδε συμβολισμούς – προθέσεις από την σκοπιά του καλλιτέχνη (υποτίθεται). Στην συνέχεια ο ζωγράφος γυρνά προς τα πίσω, κοιτάει το ίδιο του το έργο και με ύφος (σχεδόν) έκπληκτο και κάπως σκεπτικό και απορρημένο απαντά: -"Αλήθεια!; Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό αυτό που λέτε".Τις προάλλες βρέθηκα στην προβολή του una giornada particolare, που είχε επιλέξει η εταιρεία στα πλαίσια του αφιερώματος κιν/φος και ομοφυλοφιλία. Ευτυχώς η συζήτηση περί του ποιος έχει ή δεν έχει και ποιος δίνει-παίρνει τον φαλλό κι όλα αυτά τα δογματικά δεν επισκίασαν την αίσθηση αυτής της πραγματικά εξαίρετης ταινίας.