Ένα φιλικό μου ζευγάρι έχει τρία παιδάκια. Δύο κορίτσια κι ένα αγόρι. Τα έφερε η τύχη ώστε οι κολλητοί τους να εχουν κορίτσια. Με αποτέλεσμα ο γιος τους να έχει μάθει πιο πολύ να παίζει μ' αυτά τα παιχνίδια, να του αρέσει ο χορός και όχι το ποδόσφαιρο. Οι φίλοι μου έτσι κι αλλιως είναι ωραιότατοι άνθρωποι και κουλ και τα έχουν διαχωρίσει τα πράγματα στο μυαλό τους. Σου έρχεται όμως να εκραγείς όταν ακούς τους παππούδες να λένε γυρνώντας το κεφάλι στο πλάι και καλά αστειευόμενοι ή ανήσυχοι σχόλια τύπου "ε βέβαια τι να πας στο ποδόσφαιρο. Οι γονείς σου σ εμαθαν με τις κούκλες" κι άλλα χειρότερα τύπου αν συνεχίσει έτσι θα γίνει ντιγκιντάγκας. Με σαφή βέβαια πρόθεση να ακούσουν τα κοροιδευτικά σχόλια και οι γονείς και το ίδιο το παιδί. Αυτοί νοιάζονται τόσο πολύ για το καλό του εγγονού τους που δεν σκέφτονται αν το παιδάκι καταλαβαίνει εκείνη την ώρα την κοροιδία. Που την καταλαβαίνει δηλαδή.