Αφού συγκρίνεις 2 καταστάσεις σύγκρινε τες κατ´αυτόν τον τρόπο...Ημέρα σε πολυσύχναστο δρόμο και αθώα ατάκα και νύχτα σε έρημο σοκάκι και αθώα ατάκα. Γιατί και μόνο που κάποιος θα επιχειρήσει να σου μιλήσει σε έρημο δρόμο τη νύχτα ή θα περπατήσει δίπλα σου ακόμα ακόμα μπορεί να θεωρηθεί επικίνδυνο. Στο προκείμενο λοιπόν, η πρόθεση νομίζω είναι που κάνει τη διαφορά και η ικανότητα να την εντοπίσεις. Το να σου μιλήσει κάποιος -και αναφέρομαι μόνο σε σχόλια μη υβριστικά και ενδεχομένως ας πούμε κολακευτικά- μπορεί κάποιοι να το θεωρούν παραβίαση χώρου ή προσβολή ή επιβολή ισχύος και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να είναι αλλα όχι πάντα οπως υποστηρίζεις. Σκέψου λοιπόν ενα παλικαράκι που συναντάει στο δρόμο μια κοπελίτσα που του αρέσει πολυ -όπως άλλωστε θα μπορούσε να συμβεί και μέσα σε ένα μαγαζί- γιατί αυτό το παλικαράκι αν κάνει κίνηση να της μιλήσει να είναι αυτομάτως κακό αυτό που κάνει; Αυτό είναι ένα παράδειγμα αντίστοιχο με τη σχέση που έκανα που προανέφερα. Έχουμε γίνει τόσο καχύποπτοι και φοβιτσιάρηδες που ακόμα και η προσέγγιση με καλή πρόθεση μας φοβίζει. Ο κόσμος θέλει επαφή και αυτός ειναι ένας τρόπος προσέγγισης. Όταν λοιπόν λεω πως δεν πρέπει να τσουβαλιάζονται όλα εννοώ πως δεν γίνεται να απορρίπτουμε ότι μας συμβαίνει γύρω μας από φόβο διαφορετικά ας μείνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας.