#1#2#4 Όταν ακούω παράπονα από ενήλικες για τους γονείς και πόσο επηρεάζουν τη ζωή τους, πόσο τους καταπιέζουν, τους ελέγχουν κ.α. απορώ. Οι γονείς μας μας ελέγχουν συνήθως χωρίς να μπορούμε να κάνουμε και πολλά (συνήθως όχι πάντα) όταν είμαστε ανήλικοι. Η ενηλικίωση φέρνει ελευθερίες, ανεξαρτησία αλλά και ευθύνες και αποφάσεις. Το ότι γινόμαστε ενήλικες λοιπόν βάσει ηλικίας γέννησης δεν σημαίνει ότι ενηλικιωνόμαστε και πρακτικά.Θεωρώ λοιπόν ότι μπορούμε να αποκαλούμε τους εαυτούς μας ενήλικες και να απολαμβάνουμε τα καλά της ενηλικίωσης όταν είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε και τις ευθύνες αυτής.Όταν φτάσουμε εκεί λοιπόν οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι οι γονείς μας είναι άνθρωποι, με σχηματισμένο χαρακτήρα και απόψεις, ενήλικες και με τη δική τους ζωή. Αν θέλουμε και έχουν φροντίσει και αυτοί θα τους αγαπάμε και θα κάνουμε τις υποχωρήσεις και τα στραβά μάτια που κάνουμε σε μικροπράγματα για αυτούς που αγαπάμε. Αν θέλουμε.Αλλά πάντα πρεπει να τους αντιμετωπίζουμε σαν ενήλικας προς ενήλικα. Δεν μας οφείλουν πχ. να μας βοήθησουν οικονομικά αλλά και εμείς δεν τους οφείλουμε τίποτα αν το επιθυμούν να το κάνουν. Τίποτα εκτός από ευχαριστώ κι ευγνωμοσύνη. Αλλά σαν ενήλικες οφείλουμε να σκεφτούμε ότι τα λεφτά που μας δίνουν απλόχερα οι γονείς μας δεν χρειάζεται να τα σπαταλάμε σε βρύσες που τρέχουν ή αναμένα φώτα. Το αν θα δώσουμε λογαριασμό ή όχι όμως είναι δική μας επιλογή - επιλογή στους όρους όπως είπε και η αμπα.Τώρα στα 25 μας δε γίνεται να γκρινιάζουμε για τον έλεγχο και την κατάσταση στο σπίτι των γονιών μας. Αν οι γονείς μας βλέπουν άσπρο εκεί που εμείς βλέπουμε μαύρο (και δεν αλλάζει με συζήτηση η άποψη τους) οφείλουμε να το αποδεχτούμε και να πράξουμε έτσι ώστε να διαφυλάξουμε το δικαίωμα μας να επιλέξουμε εμείς για εμάς. Αλλά αυτό προυποθέτει ανάληψη ευθυνών, συχνά κόπο, πόνο και απομάκρυνση από τη βολή. Και τέλος δεν θέλουμε οι γονείς μας να μας επιβάλουν την άποψη τους και να μας αλλάξουν, γιατί θέλουμε λοιπόν εμείς να τους αλλάξουμε?
