Φταίει αυτό τα καταραμένο μείγμα κυττάρων που αιώνες τώρα πορεύεται με την ψυχή της ράθυμης ανατολής και τον λογισμό της αεικίνητης δύσης,τραβάει ο ένας απο ΄δώ,τραβάει ο άλλος απο ‘κεί,κι αυτό εκεί,να κατσικώνεται πάνω στο μεταίχμιο και να μη λέει να κουνηθεί.Μπορεί κι αυτές οι ρημάδες οι δυνάμεις εκτός απο αντίρροπες να είναι και ισοδύναμες ή,μπορεί,να αρέσκεται στην αιώνια μεθυστική νιρβάνα που το καταδικάζει το ανακάτεμα ετέρων ουσιών.Δε πα να λέει ο ένας για σχέση/σύμβαση,για νόημα/χρήση ή να ακούει τον άλλον να μιλάει για εδραιωμένα συλλογικά ασυνείδητα,που το θυμικό τους υπόβαθρο έχει καταργήσει τον χρόνο και έχει απλώσει τον χώρο,αυτό εκεί,αγρόν ηγόραζε,να χαμογελάει σαρδόνια,και έτσι ‘’φτιαγμένο’’ καθώς είναι,να άδει με εμφατική φιλαρέσκεια το γνωστόν ‘’δεν πάω πουθενα,πουθενά,εδώ θα μείνω,η αγάπη μου είσαι συ και δεν σ’αφήνω’’...