#6 Αν έχεις παρατηρήσει λίγο της ερωτήσεις στη στήλη, δεν είναι σπάνια κατάσταση αυτή που περιγράφεις. Ούτε είναι προβληματική - τουλάχιστον όχι τόσο όσο νομίζεις.Νομίζεις ότι υπάρχει μια ιδανική στάση στην ανθρώπινη διάδραση, από την οποία εσύ απέχεις παρασάγγας. Πιστεύω θα σε ανακούφιζε να συνειδητοποιήσεις ότι ιδανική συμπεριφορά δεν υπάρχει και *αν* υπήρχε δεν θα ταυτιζόταν με τον απόλυτο δυναμισμό, με το να λες τη γνώμη σου για τα πάντα, σε κάθε περιβάλλον, και με πλήρη βεβαιότητα ότι δεν σφάλλεις. Πολλοί θεωρούν έναν τέτοιο συνομιλητή ξερόλα ή/και καταπιεστικό. Άρα δεν έχεις καμιά ανάγκη να φαντασιώνεσαι με ποιο τρόπο να γίνεις το ακριβώς αντίθετο απ' αυτό που είσαι.Χρειάζεσαι απλώς 2 μικρές βελτιώσεις:1. Βρες το θάρρος να μιλήσεις για πράγματα που γνωρίζεις πολύ καλά και, όπως λέει και η Λένα, μπορείς να τα στηρίξεις. Γι'αυτά που νιώθεις άσχετη δεν είναι καθόλου κακό να σιωπήσεις•̇ ακόμη καλύτερα, μπορείς να κάνεις ερωτήσεις σ' όσους δείχνουν ενημερωμένοι σχετικά - έτσι κερδίζεις και γνώσεις.2. Συνειδητοποίησε ότι οι παρέες δεν είναι λαϊκά δικαστήρια, και δεν πειράζει αν πεις καμιά πατάτα ή κάτι με το οποίο δεν θα συμφωνήσουν όλοι. Δεν χρειάζεται -για αρχή, τουλάχιστον- να διατρανώσεις την πιο αντιδημοφιλή άποψη που μπορείς να σκεφτείς, αλλά γενικώς όλοι λέμε ένα σωρό μπούρδες και δεν μας έχουν κρεμάσει κουδούνες. Δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι αν κάθε τι που λες θα είναι απολύτως ευχάριστο σε κάθε έναν απ' όλους τους ανθρώπους μια παρέας. (Εσύ θες να κρεμάσεις όποιον λέει κάτι με το οποίο ψιλοδιαφωνείς; Ε, ούτε κι οι άλλοι θέλουν. ΟΚ, κάποιοι θέλουν αλλά η δική τους έγκριση δεν πρέπει να μας αφορά. Μιλάμε για τους νορμάλ.)Προσπάθησε όλα αυτά να τα εφαρμόσεις αρχικά σε παρέες που σου είναι σχετικά οικείες και εξέλιξέ τα σταδιακά.
