Νομίζω το θέτεις καλύτερα απ'όλους, de sou lew. Κι εγώ το έχω δει σε ανθρώπους πολύ φτασμένους στον τομέα τους, και σε τομείς με τεράστιο πρεστίζ. Πχ. γιατρούς περιωπής, που δεν ήξεραν ούτε σωστά ελληνικά ούτε είχαν την παραμικρή σχέση με πολιτιστικά θέματα. Και δεν τους αδικώ, γιατί οι σπουδές τους και, αργότερα, οι ρυθμοί εργασίας τους είναι υπερεντατικοί, και λίγοι έχουν τη διάθεση να ψαξτούν περαιτέρω (γι'αυτό στον καλλιεργημένο γιατρό βγάζω το καπέλο).Δεν είναι εγγενώς κακό, αν οι άνθρωποι του περιβάλλοντός τους έχουν ίδιες προσλαμβάνουσες.Όμως η σχέση με έναν πολυσχιδή άνθρωπο δύσκολα θα κρατηθεί χωρίς κοινά ενδιαφέροντα και θέματα συζήτησης.Όλα αυτά λοιπόν μπορούν ενίοτε να συνδέονται και με το θέμα των σπουδών, σε κάθε περίπτωση πάντως δεν υπάρχει ευθεία αναλογία με των αριθμό των πτυχίων.