μια ενδελεχής μελέτη της προσωπικότητας της μουσικής του Αλκίνοου και των άλλων έντεχνων. Εισάγετε τον όρο "κλαψομαγκιά", πράγμα εκτιμητέο, καθότι δεν είχα καταφέρει να βρω έναν τρόπο να χαρακτηρίσω μια μουσική, που ποτέ δε μου φάνηκε κάπως καλύτερη από τις περισσότερες λοιπές σούπες που ταΐζεται ο κόσμος, παρ' όλ' αυτά έχει την υποκριτική δύναμη να δηλώνει "ποιοτική". Επίσης κάνετε αναγωγή σε κάποια χαρακτηριστικά που δεν είχα αποκωδικοποιήσει μέχρι στιγμής, φερ' ειπείν αυτή η διάχυτη νεοπνευματικότητα. Τη βλέπω παντού μπορστά μου, σε αυτοαποκαλούμενους καλλιτέχνες που κρύβουν πίσω της την πνευματική/γνωσιακή τους φτώχεια και ρίχνουν τα κακώς κείμενα "στην άκαρδη τεχνοκρατική καπιταλιστική καταναλωτική κοινωνία".Θα ήθελα να συμπληρώσω επίσης πως δεν καταδέχομαι καλλιτέχνες που γράφουν στρατευμένα. Στράτευση είναι ακόμα και το να είσαι προσκολλημένος σε μια ιδέα ή μια φιλοσοφία (ο Θανάσης λ.χ. είναι κάργα στρατευμένος, ο Μάλαμας όχι). Η τέχνη απαιτεί ακριβώς το ανάποδο, να αποδομεί κανείς οποιαδήποτε προσκόλληση, ώστε να φτάσει στον πυρήνα την αντίληψης.
