Διάβασα. Μια άποψη που απ'ότι φαίνεται και στα σχόλια αποτελεί μια αποπροσανατολιστική εξαίρεση. Θα μπορούσα να σου γράψω πάρα πολλά, όχι για να κάνω υποδείξεις, αλλά για να σε κάνω κοινωνό μιας άλλη άποψης που ενδεχομένως δεν έχεις εξετάσει ακόμα επισταμένα. Όχι γιατί δεν έχεις την ικανότητα αλλά γιατί όπως υποθέτω είσαι αρκετά μικρή, δεδομένου ότι ταυτίζεσαι και με την εξομολόγηση τόσο πολύ. Καθώς περνούν τα χρόνια θα δεις ότι θα αλλάζεις, ότι όλο και περισσότερο θα αναζητάς τις απλές και ξεκάθαρες σχέσεις, τις απλές και ξεκάθαρες εξηγήσεις. Έχω την εντύπωση ότι μεταξύ μας υπάρχει ηλικιακό χάος, γι'αυτό είναι και δύσκολο να ταυτιστούμε. Συμβαίνει σε διαδικτυακούς διαλόγους μεταξύ αγνώστων. Για τα πρακτικά δε να πω ότι δε συμφωνώ με τον τρόπο που έπραξε το παλικάρι της εξομολόγησης. Όχι μόνο για την κλάψα του και την θεοποίηση μιας απλής κοπέλας, αλλά βεβαίως γιατί δεν της είπε εξαρχής, "μου αρέσεις, θα ήθελα να έχω την ευκαιρία να σε ξαναδώ, αν θέλεις δώσε μου το τηλέφωνο σου να σε πάρω αύριο να κανονίσουμε να βρεθούμε κάπου οι δυο μας". Έτσι θα ήταν και πιο εύκολο στην κοπέλα να δείξει αν θέλει ή όχι και αυτός να καταλάβει αν η κοπέλα θέλει ή όχι. Αν έδινε το τηλ. της θα σήμαινε ναι αν δε το έδινε...καλή καρδιά. Πάμε παρακάτω. Ούτε παιχνίδια, ούτε ναι μεν αλλά, ούτε λέω όχι αλλά εννοώ ναι, τίποτα απ'όλα αυτά.Θα δεις, θα μεγαλώσεις και θα σε κουράζουν τα παιχνίδια. Θα νιώθεις ότι δεν υπάρχει χρόνος, διάθεση, νόημα για αυτά. Θα σε κουράζουν και τελικά θα σε ξενερώνουν.