Το παρακάτω είναι αληθινή ιστορία που μου διηγήθηκε ένας φίλος μου. Ο συγκεκριμένος είναι τροχονόμος. Μία μέρα βρίσκονταν πάνω στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας και ρύθμιζε την κυκλοφορία σε ένα φανάρι. Εκείνη την μέρα γινόταν κόλαση. Είχε υπερβολική ζέστη, είχε ιδρώσει, πονούσαν τα πόδια του και αισθάνονταν ότι είχε βγάλει κάλους στις πατούσες, είχε αναπνεύσει το καυσαέριο της ζωής του και ήταν όρθιος στη μέση της διασταύρωσης 5 ώρες. Από τον ασύρματο περνούσαν συνεχώς επόπτες οι οποίοι δήθεν συντόνιζαν και κοιτούσαν στην ουσία ότι βρίσκονται όλοι όρθιοι στις θέσεις τους δίνοντας συνεχείς οδηγίες στους τροχονόμους μέσω ασυρμάτου. Κάποιοι οδηγοί τον έβριζαν και μερικοί έκαναν σχόλια του τύπου "και εμείς πληρώνουμε φόρους" κτλ.Κάποια στιγμή λοιπόν δεν άντεξε (και μιλάμε για ένα πολύ ήρεμο και ευγενικό άνθρωπο και πολύ αυτοπειθαρχημένο), και σηκώθηκε και έφυγε. Πήρε ένα μπουκάλι νερό και μπήκε μέσα στο πεδίο του άρεως. Πήγε σε ένα πολύ απομακρυσμένο σημείο, όπου περνούν σπάνια άνθρωποι και κάθησε σε ένα παγκάκι στον ίσκιο. Μου είπε πως σχεδόν δεν άκουγε αυτοκίνητα και άκουγε μόνο πουλάκια από πάνω του στο δέντρο. Ήξερε ότι θα το έψαχναν μέσω ασυρμάτου αλλά δεν τον ενδιέφερε καθόλου εκείνη την μέρα. Ήθελε να κάνει την "επανάστασή" του. Δεν είναι σίγουρος πόση ώρα ακριβώς κάθησε εκεί, αλλά μου είπε περίπου 15 λεπτά. Μετά απλά πήγε σπίτι του. Ξεκουράστηκε τόσο πολύ από αυτά τα 15 λεπτά που εκείνη την μέρα το καθιέρωσε και στον ελεύθερο χρόνο έκανε συχνά περιπάτους ή στο πεδίον του Άρεως ή στο Ζάπειο.