Πολύ καλό άρθρο!Το συγκεκριμένο άγαλμα το έχω δει και από κοντά σε πρόσφατη επίσκεψη στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Πολύ όμορφο! Τα χάλκινα αγάλματα εκπέμπουν μία διαφορετική γοητεία από τα μαρμάρινα. Ίσως γιατί ο χαλκός με το πέρασμα του χρόνου παρουσιάζει μία φθορά παρόμοια με αυτή την σάρκας.Με όλο το σεβασμό αλλά αν δεν ήξερα θα στοιχημάτιζα ότι το συγκεκριμένο άγαλμα ήταν ένας λυράρης... Όπως το βλέπουμε, στο αριστερό του χέρι η λίρα και στο δεξί του το δοξάρι.Όσο για το πρόσωπο; Ολόιδιος με τον δικό μας Ψαραντώνη-Ξυλούρη!Φιλόσοφος εκείνος, φιλόσοφος και αυτός. «Κυνικός» εκείνος, «κυνικός» και αυτός.Σαν μία παράξενη συμφωνία με τον χρόνο που άφησε ανέπαφα, το κεφάλι, τα χέρια και τα πόδια του. Ίσως για να μπορεί να μας τραγουδήσει και πολλά να διηγηθεί παίζοντας τη λίρα του χτυπώντας τα πόδια στο ρυθμό. Στο σώμα του μπορεί ο θεατής να φανταστεί και να συμπληρώσει το δικό του σώμα δίνοντας του καρδιά και ψυχή αφουγκράζοντας τις σκέψεις του, τα λόγια του, το πνεύμα του, το βλέμμα του.