Αχου, οι κάτοικοι του δάσους! Τα ξωτικά, οι κυρίες ποντικίνες, ο Αγκαθούλης.. τι μου θύμισες! :)Τα Γενέθλια μου τα είχε φέρει στα γενέθλιά μου ο νονός μου και τα λάτρεψα. Τα διάβασα για κάμποσα χρόνια σε κάθε γενέθλιά μου. Και το Ένα γεμάτο μέλια χεράκι τι γλυκό που ήταν! Πωπω..Ένα άλλο που είχα διαβάσει άπειρες φορές (σε σημείο να σημειώνω βούλες στο πρώτο φύλλο κάθε φορά, για να μη χάνω το μέτρημα) ήταν τα Ασημένια Πατίνια, του Π.Ζ. Σταλ.Και, όπως σχολίασα αλλού, οι δικοί μου ξένοι αγαπημένοι συγγραφείς ήταν ο Μίχαελ Έντε και ο Ρόαλντ Νταλ, ενώ είχαμε ως παρέα ομαδική τρέλα με τη Νάρνια! Ωραίες εποχές...