Αν ήταν να παρουσιάσουμε ένα τραγούδι για την προσφυγιά, ήταν η καλύτερή μας ευκαιρία να αγγίξουμε ευαίσθητες χορδές και να διεκδικήσουμε το ηθικό πλεονέκτημα ως αυτοί που βοηθούν τους πρόσφυγες, σε σύγκριση και σε αντίθεση με πολλούς άλλους Ευρωπαίους και γείτονες. Ως ο λαός που έχει λοιδωρηθεί όσο κανείς άλλος στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δώσουμε τροφή για σκέψη και να υπενθυμίσουμε ότι άξιος θαυμασμού είναι ο ανθρωπιστής, όχι αυτός που έχει λεφτά. Θα υπενθυμόζαμε την όμορφη Ελλάδα των ιδανικών (άσχετα αν αυτή έχει χαθεί) και όχι του οικονομικού ζήτουλα. Με ένα απλό τραγούδι, συγκινητικό, με αγγλικό στίχο για να καταλαβαίνουν τι τους λέμε και χωρίς πολλά-πολλά, θα το πετυχαίναμε αμέσως.Αντ'αυτού, έχουμε μια απολύτως χαμένη ευκαιρία, ηληθιότητα, με μουσική που δεν είναι κακή αλλά είναι σίγουρα αδιάφορη, έναν ήχο ραπ τόσο κοινότυπο, γνωστό και χιλιο-ακουσμένο τον βαριέσαι από τα πρώτα 20 δευτερόλεπτα και στίχους που κανείς δεν καταλαβαίνει, οπότε ούτε ξέρουν για τι μιλάμε (την προφορά "καμ γουιδ μι για να τη βρεις" δεν θα τη σχολιάσω καν). Μια απόλυτα χαμένη ευκαιρία.Πραγματικά, κρίμα.
