Πρεπει να παραδεχτουμε παντως, ασχετα απο το οτι ο ελεγχος κι η κριτικη στο δωμα των αλλων ειναι απαραδεκτος, οτι η δαιμονοποιηση του παχους δεν συγκρινεται με την κριτικη προς την αδυναμια. Ειναι ετη φωτος μακρυτερη και μεγατονους καυστικοτερη. Και επειδη συντηρει πολλες βιομηχανιες πισω της (διατολογους, ματζουνια, συμπληρωματα, γυμναστηρια, καλλυντικα, μαγικες συσκευες, συγγραφεις, εκπομπες κλπ) κι η διαφημιστικη πιτα ειναι τεραστια εναντι της αντιστοιχης για τους αδυνατους ("φατε μοσχαρι, κανει καλο") δεν προκειται και να αλλαξει. Το body acceptance ειναι παρενθετικης μορφης στα μιντια.Επιπλεον ειναι οι παχουλες γυναικες κυριως που στοχοποιουνται ( οπως παρομοια οι κοντοι αντρες) κι επειδη υποτιθεται -δεν ισχυει- κανεις παχαινει μονο επειδη τρωει σα γουρουνα επισυρει ενα στιγμα σεξιστικο, σαν η παχουλη να μην μπορει να αυτοπειθαρχησει χαριν της ωραιας της εικονας, οποτε η πατριαρχια την "τιμωρει" με το να την κατατασσει -θεωρητικα- ως μη ελκυστικη. Ειναι τοσο παγιωμενο που θα παρει αιωνες για να αποκτησει η αδυναμια παρομοιο στιγμα. Αν υποθεταμε φυσικα οτι κατι τετοιο υπηρξε επιθυμητο, που δεν υπηρξε...