Εκφράζεται και σε άλλα σχόλια η άποψη "ο σεβασμός κερδίζεται, δεν τον οφείλουμε σε κανένα". Εντάξει με τον σεβασμό στους άλλους, πιθανόν ο πρύτανης να μην τον αξίζει. Τι γίνεται όμως με τον σεβασμό στον εαυτό μας; Τον οφείλουμε κατά περίπτωση; Μπορούμε να είμαστε εκείνοι που απαιτούμε σεβασμό στο δικαίωμα στην παιδεία και την ίδια στιγμή να καταδεχόμαστε (για να μην πω να απολαμβάνουμε...) να φορούμε το πρόσωπο της ασχήμιας και της αναίδειας στο όνομα της παιδείας που σέρνουμε στη λάσπη; Αυτοί οι φοιτητές πώς κερδίζουν άραγε το σεβασμό μας; (προφανώς και σε αυτούς δεν τον οφείλουμε μόνο και μόνο επειδή ανήκουν στη μαχητική νεολαία...)
