Οι νέοι αυτοί δεν πρόκειται να κερδίσουν τίποτα. Θα χάσουν και μαζί τους θα χάσουμε όλοι. Αποδεικνύονται απλώς, όπως στο γενικό της σύνολο η ελληνική κοινωνία, άοπλοι, απολίτιστοι και αδαείς.Το να διεκδικείς το αυτονόητο έτσι, με μπουνίτσες στον αέρα, δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά μόνο αυτήν την συνειδησιακή ανετοιμότητα: μόλις τώρα φαίνεται άρχισαν να συνειδητοποιούν το πραγματικό βάρος της άγνωστης αυτής έννοιας, η οποία δυστυχώς όμως τους αποκαλύπτεται ως ένα είδωλο που αντικατοπτρίζει αυτό που χάνεται από το παρελθόν: το ''αυτονόητο'' του αθέμιτου της πελατιακότητας. Μας ξαφνιάζει άραγε ότι ΑΥΤΟ μπορεί, χωρίς να το καταλαβαίνουν κιόλας, να διεκδικούν ως αυτονόητο; Νομίζω ότι δεν μπορεί να μας ξαφνιάζει και τόσο... Και ιδού το γιατί: σαν να ξυπνήσαν με νεύρα από τον ύπνο, τα αντανακλαστικά τους βρωμάνε όπως ακριβώς το εννόησε και ο αρθρογράφος, μεταπολιτευτικό ξέρασμα. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Στα 18 τους δεν μπήκαν απλώς στην ενήλικη ζωή, έτσι τυπικά, αλλά ξεράστηκαν ως κακομαθημένοι από μια γενιά και μια κοινωνία λόγω ακατάσχετης υπερφαγίας, καταδικασμένα σε μια δίαιτα των περισσευμάτων(με την λέξη υπερφαγία δεν εννοώ εδώ το ''όλοι μαζί τα φάγαμε'' αλλά την κουλτούρα του πελατειακού νεορομαντισμού) . Αν οι νέοι αυτοί είναι κατά μέσο όρο 20-21 χρονών, τότε γεννήθηκαν το '91-'92, από γονείς που γεννήθηκαν το '65-'70 και που το '81-'85 αυτοί οι γονείς ήταν στην ηλικία των νέων αυτών σήμερα καιίσως και νεότεροι. Όπως η ''τύχη'' των γονιών αυτών στα 15 τους, τους εμπότισε, γαλουχώντας τους σ'αυτήν την ευδαιμονία του Παπανδρεισμού, την αθέμιτη πελατειακή ευζωία, ακριβώς έτσι τώρα και οι νέοι αυτοί στο βίντεο βρέθηκαν στην ατυχία να περισσεύουν σε ένα αιφνίδια νέο, ανάποδο τοπίο, στο περιθώριο της όλο και περισσότερο συρρικνούμενης πελατειακότητας-που έπρεπε να δρομολογηθεί με εκβιασμούς από έξω για να επιτευχθεί, φυσικά... Πείτε μου λοιπόν, 1)με τί εφόδια αυτοί οι νέοι μπορούν να ξέρουν ποια ήταν η πραγματικότητα, πόσο κακό τους έκανε, και 2) τί πρέπει να διεδικήσουν σήμερα ως αυτονόητο, στο βαθμό που αυτονόητη αλλά όχι δεδομένη είναι η αξίωση του να έχεις δικαιώματα στην υγεία, στην παιδεία, στην εργασία, στον πολιτισμό; Αν αυτό που είδαμε λοιπόν είναι πολιτισμική διεκδίκηση και οιωνός ποιλιτιστικής επανάστασης, τότε τρομάζω γι αυτό που διεκδικούν. Μπορεί τα αγάλματα τα εκβαραθρώνονται βίαια και όχι με τελετές, ναι, αλλά είναι εις θέσιν αυτοί οι νέοι να εκβαραθρώσουν το ίδιο τους το είναι; Ξαναμαθαίνεις την αλήθεια από την αρχή περιδινούμενος σε ένα μπλέντερ αληθειών; Είναι ή δεν είναι, ας πούμε, αυτό που βλέπουμε συνέπεια του εθισμού στην πανεπιστημιακή νοοτροπία της κομματοκρατίας εν τη ελλείψη της; Μπορούμε να απαντήσουμε; Το ξήλωμα της κομματοκρατίας στα Πανεπιστήμια αφήνει πίσω του μια υγιή πρόταση, ή μήπως-ιδού-δεν αφήνει τίποτα; Αυτό το οποίο χλευάζουν τελικά το έχουν και οι ίδιοι μέσα τους. Αποτάσσουν τις ευθύνες των γονέων τους και κατ' ακολουθία τις δικές τους, όπως όλοι σήμερα και πάντα σ'αυτήν την χώρα γιατί έτσι έμαθαν. Το υβρεολόγιο είναι νουθεσίες των σπιτιών τους. Πείτε μου, πού, μεταξύ play station, Μικρούτσικου και Κορομηλάς και Ελλάδα έχεις ταλέντο, χοντρών χαρτζιλικωμάτων για μπουζούκια και Γκούτσι φορέματα, εφηβικής μελαγχολίας κάγκουρα που ο τάδε από την γειτονιά έχει καλύτερη εξάτμιση στο ξερό του, οι 100 μεγαλύτεροι Έλληνες όλων των εποχών και οι Έλληνες έχουν στο αίμα τους την νίκη, gangnam style και ο Μάρλει είναι θεός γιατί έπινε στρέμματα χασίς, μιμιτικών δανείων κουλτούρας και πολιτισμικού μασκαρέματος, που στο διάολο μέσα σ'αυτό το μπλέντερ στοιχίζεται σε μία έστω μικρή άκρη κουλτούρα διεκδίκησης. Που διάολο στοιχίζεται πολιτισμός. Και αν κασιδιαρίζει και το στυλ, ας αναρωτηθούμε πως και οι νέοι φασιστοποιούνται και σηκώνουν το χέρι ως αρχαιοελληνικό χαιρετισμό, ως συστοιχισμένοι μελλοντικοί πελάτες μιας οργάνωσης που απευθύνεται ακριβώς σε αυτούς: σε όσους η πελατοκρατία άφησε κάποτε απ' έξω και όσους αφήνει και τώρα. Ακριβώς επειδή η πελατιακότητα δεν αφορά τους πάντες, δίπλα της, μαζί με το δίκαιο αίτημα της ανατροπής, εξελίσσεται και το αίτημα της διεκδίκησης της ίδιας της πελατιακότητας. Την στιγμή που το σύστημα αυτό κλονίζεται και συρρικνώνεται, οι τελευταίοι, μαζί με τους έκπτωτους εκ των πρώτων καμώνονται τους ανατρεπτικούς, και η βία και η ασέβεια είναι τα πολιτισμικά αντανακλαστικά τους απέναντι στο μητρικό τους ομοίωμα. Οι νέοι αυτοί στο βίντεο αντιδρούν σαν κασιδιάρηδες απέναντι σε ένα κασιδιάρικο σύστημα εξουσίας που τους πούλησε κασιδιάρικα, δηλ με ρατσισμό, θράσος και ανανδρεία. (Να πάντως οι μπαμπάδες, οι μαμάδες, οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι θείοι και οι θείες, οι νονοί και οι νονές των νέων αυτών, φαινομενικώς και μόνο πανομοιότυποι: http://www.youtube.com/watch?v=zykafTuIMKo ) Το νου μας.
