«Τους μαθητές που μένουν σε παραθαλάσσια πόλη θα τους συμβούλευα να πηγαίνουν συχνά σε κάποιο λόφο απ’ όπου θα έχουν θέα στο λιμάνι και θα μπορούν να παρατηρούν τα πλοία ν’ αναχωρούν στον γκρίζο ορίζοντα, επιθυμώντας να είναι σε ένα από αυτά. Και να φύγουν με ένα από αυτά. Να φύγουν μακριά από την πλήξη, προκειμένου να γίνουν λεπροί ή άγιοι στην Ινδία ή λουσάτοι εραστές στα μπορντέλα της Κίνας ή εκατομμυριούχοι στην Αμερική. Η ζωή είναι μεγάλη, τρομερή και απρόβλεπτη. Και μονάχα η έλλειψη φαντασίας ή θάρρους αποκρύπτει την απεραντότητά της...» (Ολιβιέρο Τοσκάνι, "Δεν Είμαι Αντικειμενικός")Ξαναβλέποντας τα βίντεο με τις υστερικές δεσποινίδες ανακαλύπτω ότι κάθε φορά μου προκαλεί απέχθεια και κάτι διαφορετικό (όπως όταν ανακαλύπτω κάτι διαφορετικό κάθε φορά που βλέπω το Fight Club του Fincher). Αρχικά μου προκάλεσε εμετικούς σπασμούς η έλλειψη παιδείας, αγωγής και στοιχειώδους ευγένειας προς κάποιον που θα μπορούσε να είναι ο παππούς τους. Σε δεύτερο επίπεδο συνειδητοποίησα ότι οι σπουδάστριες έχουν βαθύτατη άγνοια για στοιχειώδη θέματα που άπτονται του σπουδαστικού συνδικαλισμού και της λειτουργίας του Ιδρύματος στο οποίο φοιτούν: Νομίζουν ότι ο πρόεδρος του ΤΕΙ είναι εκπρόσωπός τους. «Είμαστε όλοι οι φοιτητές και σου λέμε ότι μας ντροπιάζεις να είσαι πρόεδρός μας» λέει η κοπέλα με τα γυαλιά-στέκα και όλες εν χορώ γαυγίζουν «δεν σε θέλουμε – δεν σε θέλουμε». Μετά, μου φάνηκε αηδιαστικότερος ο καθεστωτικός τους αυταρχισμός: δίνουν διαταγές και παραγγέλματα προς τον γηραιό πρόεδρο, λες και είναι το παιδί για τα θελήματα στο μπακάλικο του πατέρα τους. Αλίμονο άν αυτοί οι άνθρωποι στο μέλλον αναλάβουν θέσεις ευθύνης.Τελικά όμως κατάλαβα τί ακριβώς φταίει για όλη αυτή την υστερία: Είναι ο φόβος. Όχι αυτός της οικονομικής ανασφάλειας – αυτά είναι προφάσεις. Είναι γνωστό εξ άλλου ότι στην Πάτρα, μετά το κλείσιμο της Pirelli και της Πειραϊκής Πατραϊκής, 2 είναι οι πηγές εισοδήματος: οι επισκέπτες του καρναβαλιού και οι φοιτητές. Αμφότερους οι ντόπιοι τους αρμέγουν κανονικά, και δύσκολα κάποιος φοιτητής θα κατέληγε κάπου πιο ακριβά απ’ ότι στην Πάτρα. Είναι ο φόβος του άγνωστου, ότι του χρόνου θα πρέπει να μετακομίσουν σε άλλη πόλη. Της μετακόμισης σε νέο διαμέρισμα, ενδεχομένως, της εξεύρεσης νέων συγκατοίκων, νέων καφετεριών όπου θα συχνάζουν. Με μία λέξη, το ξεβόλεμα. Έχω γνωρίσει Ισπανούς με πτυχία που έκαναν τα γκαρσόνια στην Αγγλία για 3,6 λίρες την ώρα, μόνο και μόνο για να μάθουν Αγγλικά και μετά να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Έχω γνωρίσει κοπελίτσες από διάφορες χώρες που παρατήσαν την ασφάλεια του σπιτιού τους και μετανάστευσαν στην Αυστρία ή και γω δεν ξέρω πού, για 1 χρόνο, για να έχουν την οικονομική ευχέρεια το επόμενο έτος να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να επιβαρύνουν τις οικογένειές τους. Έχω γνωρίσει ένα τύπο που πήγε να σπουδάσει στη Σουηδία, χωρίς να μιλάει τη γλώσσα και χωρίς να έχει ούτε λεφτά, ούτε γνωριμίες. Πήγε περισσότερο για να ζήσει την περιπέτεια. Στην κεντρική Ευρώπη τα σύνορα έχουν πέσει προ πολλού. Περνάς από την Τσεχία στη Γερμανία και ούτε το καταλαβαίνεις. Ο κόσμος, και ειδικά οι νέοι, μετακινούνται, συγχρωτίζονται με άλλους, αλλάζουν δουλειές, κατοικία, σπουδάζουν 1 έτος στην Αυστρία, 1 έτος στην Πολωνία και τα υπόλοιπα όπου προκύψει. Παίρνουν ρίσκα και δεν φοβούνται να είναι δημιουργικοί, ανεξάρτητοι και ξεβολεμένοι. Αυτό είναι το θέμα.Για να το πούμε μεταφορικά, οι κραυγές στο βίντεο εκφράζουν την αγωνία κάποιων που θα στερηθούν για λίγο τα γιουβαρλάκια της μαμάς τους. Κάποιων που, όχι τυχαία, φιλοδοξούν να μείνουν με τους γονείς τους μέχρι τα 40 τους.
