Πάλι στο γενικό και στην κοινωνία πάει το πρόβλημα. Γιατί ο καθένας θα τρέξει -και πολύ λογικώς- να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Σχεδόν τίποτα δεν θα ειπωθεί και προβληθεί ανέπαφα, όπως έγινε. Όλα μια αλυσίδα είναι, από τις μίζες του προέδρου μέχρι τα παραταξιακά επιτεύγματα και την αμορφωσιά των νέων. Και όταν θα θες να χτυπήσεις, θα χτυπήσεις εκεί που μπορείς, εκεί που σε παίρνει. Προφανώς, πάντα στα λόγια. Τα οπόια, δεν έχει σημασία αν θα είναι προσβλητικά για κάποιον, τα ντύνουμε όμορφα-όμορφα και κάνουμε τη δουλειά μας. Ίσως τελικά αυτό που ενοχλεί όλο τον κόσμο είναι το πάθος και ο αφθορμητισμός. Έχουμε πήξει όμως από καμουφλαρισμένα λόγια, εικόνες και γεγονότα που πουλάνε και αγοράζουν την πλειονότητα των ανθρώπων. Φτάνει πια. Δεν έβγαλε και κάπου άλλωστε όλο αυτό. Και η ευγένεια της ψυχής δεν έχει να κάνει πάντα με τον τρόπο ή τον τόνο της φωνής. Και ναι, δεν φταίνε μόνο οι δημοσιογράγοι. Φταίνε το ίδιο και οι δέκτες τους. Μαζί πάνε αυτά. Ο ένας ολοκληρώνεται από τον άλλον.
